Knight Area (Support: Splinter)Concert

Wanneer we een top drie zouden maken van meest onderschatte Nederlandse progressieve rockgroepen dan maakt Splinter een goede kans bovenaan te staan. Waar dat aan ligt is mij een raadsel, want met “Dreamers” heeft deze uit Zutphen afkomstige groep een bovenmodale plaat afgeleverd. De productie van deze plaat was zelfs in handen van Jonas Reingold. Wellicht dat de distributie er debet aan is? Een gebrek aan publiciteit? Wie zal het zeggen.

Feit is wel dat Splinter voorafgaande aan Knight Area optrad in een goed gevuld Kasteel. Omdat wij van Progwereld vinden dat zogenaamde voorprogramma’s (op papier dan) – en zeker Nederlandse – ook aandacht moeten krijgen, doen wij middels dit verslag een duit in het zakje.

Het getuigt natuurlijk van lef om je optreden te beginnen met Goodbye. En dat is nu net wat deze jongens hebben: lef! Wat ook te denken van het spelen met een drummer waarmee slechts drie keer gerepeteerd is! Vanaf de allereerste tonen liet Splinter de aanwezigen horen en zien wat een gedrevenheid en enthousiasme men in huis heeft. Het is ook de sluimerende knipoog naar pop en rock die de muziek zo aantrekkelijk maakt. Na Anthony’s Song werd het voor mij beste nummer van hun optreden Korsakov gespeeld. Het fantastische progressieve instrumentale stuk bracht de bezoekers in de allengs voller lopende zaal behoorlijk in vervoering. Dat niet alleen op safe werd gespeeld met nummers van “Dreamers” bewees wel het spelen van The Sunset, een nieuw nummer wat de enorme potentie van de groep weergeeft. In het gevoelige The Hymn was de vocale hoofdrol voor Ewout Ongering. Met gevoel voor humor wist hij de bezoekers na dit nummer subtiel te attenderen op de nieuwste cd die ter plekke verkrijgbaar was.

Het slotakkoord was voor het weergaloze Bio Engine wat wederom vol passie en overgave gespeeld en gezongen werd. Met dit nummer kwam een eind aan een (te) kort maar hevig optreden van een van Nederlands meest talentvolle groepen. Het wordt tijd dat de platenbazen ‘all around the world’ eens wakker worden, want om deze goede en jonge band zonder platencontract rond te laten lopen is niet alleen opmerkelijk, maar getuigt van onvermogen niet te herkennen wat wérkelijk talent is.

Ondanks alles zullen wij nog veel van deze Zutphenaren gaan horen.

Het is al enige tijd rustig rondom Knight Area. Ogenschijnlijk rustig dan, want deze Boskopers hebben achter de schermen in de oefenruimte kei- en keihard gewerkt. Niet alleen hard gewerkt aan nieuw materiaal, maar ook keihard gewerkt om ingespeeld te raken voor enkele grote en zelfs prestigieuze optredens die voor de heren gepland staan in Engeland, Duitsland en de Verenigde Staten. En adel verplicht nu eenmaal na twee dijken van studio albums.

Voor de fans is het al lang geen verrassing meer dat Knight Area is gereduceerd tot een kwintet. Niet alleen gitarist Rinie Huigen heeft de groep verlaten, maar ook toetsenist/fluitist Joop Klazinga heeft wegens zijn drukke werkzaamheden een punt achter Knight Area gezet. Al met al is het nu wel minder dringen op het podium. Zowel Rinie als Joop waren overigens wel in de zaal aanwezig.

Het was deze avond voor het eerst dat de Ridders voor het echie in de gereduceerde bezetting op de planken stonden. Wat is er dan ook beter om een (bijna) thuiswedstrijd te spelen in een zeer goed gevuld Kasteel te Alphen aan den Rijn, een flinke steenworp afstand van Boskoop. Naar het schijnt waren enkele (ex)groepsleden op de fiets gekomen.

Het feit dat ze zelf vonden nog even op stoom te moeten komen getuigt van een gezond stuk zelfkritiek. De vele aanwezigen in Het Kasteel merkten daar niets van. Hoe kan het ook anders wanneer je begint met Exit LUMC, voorzien van alle goeds wat de groep te bieden heeft en vervolgens met het grootste gemak en spelvreugde Conspiracy en Part 1 van A Different Man de zaal in blaast. Het laatste nummer met een weergaloze gitaarsolo van de prima op dreef zijnde Mark Vermeule. Met spelvreugde bedoel ik ook spelvreugde. Het was fascinerend te zien hoe aan de ene kant met grote concentratie wordt gespeeld en aan de andere kant het publiek niet uit het oog werd verloren. Het is met name de van zijn lange haar ontdane Mark Smit (nee, er stond geen andere zanger!), die het contact met de zaal onderhoudt en ook het publiek bespeelt. Gedurende het anderhalf uur durende optreden droeg hij trouwens als een ware Ryo Okumoto een toetsenbord met zich mee.

Basgitarist Gijs Koopman is niet zo’n publieksbespeler. Laat hem maar grimastrekkend los gaan op zijn imponerende Rickenbacker. Het blijft een basgitaar die zo ongelooflijk goed bij de muziek van Knight Area past. En met Koopman heb je natuurlijk een topbassist in huis. En wat te denken van de door hem bespeelde Taurus baspedalen, die voor een geweldig stuk ‘laag’ zorgen.

Net zo min een publieksbespeler is de altijd goedlachse boomlange toetsenist en bandleider Gerben Klazinga. Linksachter op het podium sloeg hij alles vanachter zijn vier trapsgewijs opgestelde toetsenborden gade. En hij zag dat het goed is, zeer goed.

Na het instrumentale The Sun Also Rises was het tijd voor een primeur, want voor het eerst werd het nieuwe nummer Area Of Knights gespeeld. Wanneer dit, net als Earl’s Fights overigens, toonaangevend voor het nieuwe studio album is kunnen we nog wat gaan beleven. Dat een nieuw album eraan komt staat vast, wanneer dat zal zijn is afwachten.

Mastermind is een nummer met erg veel power en geweldige zang van Mark Smit. Deze man is in staat zijn topprestatie op plaat live volledig waar te maken. Een goede zanger verliest misschien wel zijn haren, maar niet zijn kwaliteiten.

Na Dreamweaver werd als slotnummer A Different Man Part 2 gespeeld. Een fantastisch nummer om een optreden mee te beëindigen. Dit nummer kent een adembenemend einde wat live nog beter tot zijn recht komt. Uit betrouwbare bron vernam ik dat de gitaarsolo trouwens al in 1982 geschreven is door de broertjes Klazinga.

Zonder toegift komen deze sympathieke mannen niet weg. Ik moest er wel even op wachten, maar gelukkig viel de eer daarvoor te beurt aan mijn persoonlijke favoriet Mortal Brow van het eerste album. Daarmee was de koek nog niet op. Want met Massive werd als derde nieuwe nummer een fantastisch optreden afgesloten. Een optreden waarvoor ook de mensen van het geluid een compliment verdienen. Diegene die riep of het niet wat harder kan zat er wat mij betreft goed naast. Het blijft altijd een verademing een optreden zonder oordoppen te kunnen bijwonen.

Verslag en foto’s: Hans Ravensbergen