KOIAlbum

Een nieuwe generatie progbands staat op. Jonge gasten die er voor kiezen om de muziek te maken die zij gaaf vinden, zonder zich laten leiden door geld en commercie. Jonge mensen die kiezen voor progressieve rock. Elke keer als een nieuwe jonge band van zich laat horen vind ik dat geweldig. De laatste tijd komt er aardig wat jong talent uit Noorwegen en Zweden. Bands als Airbag en Moon Safari kwamen met sterke albums op de proppen. De hier besproken band komt net als Moon Safari uit Zweden. De gemiddelde leeftijd: 22 jaar.

Laat je door de jonge leeftijd niet op het verkeerde been zetten. Deze jongens weten wat progressieve rock is. Ze tappen lustig uit verschillende stijlvaatjes. Typische progressieve rock met zwevende toetsensolo’s en knappe tempowisselingen, een vleugje postrock, progressieve pop zoals bijvoorbeeld MEW en af en toe, wanneer de registers open gaan, doet het aan Mars Volta denken.

Met Patrik Andersson heeft de band een zanger in huis die zich prima staande kan houden. Af en toe klinkt zijn stem wat fragiel, maar het past prima bij de muziek. Passages die tjokvol ideeën zitten en waar het enthousiasme vanaf spat worden knap afgewisseld met ingetogen stukken met akoestische gitaar en mooie rustige toetsen. Het langste nummer Terminal Souls is wat dat betreft een goed voorbeeld van de veelzijdigheid van deze jonge band. Navigated To The Blank Undrawn is meer uptempo met een agressievere aanpak. Heftige gitaarriffs knallen uit je speakers. Je krijgt vervolgens zo veel gelaagdheid over je heen dat het bijna te druk wordt, maar dan breekt het nummer open en volgt er een geweldige toetsensolo. Dit soort nummers zit zo stikvol ideeën dat je geacht wordt je koppie er goed bij te houden. Het zorgt er ook voor dat het beluisteren van dit album een energierovende uitdaging wordt.

Dat de band ook een meer klassieke aanpak niet uit de weg gaat blijkt wel uit het prachtige In A World Of A Child’s Mind. De klassieke piano in combinatie met cello en meervoudig ingezongen zang klinkt als een klok. Het afsluitende nummer Less Than Abstract is misschien nog wel het mooiste nummer. Wat een indrukwekkende opbouw heeft dit nummer! Ook hier moet ik weer aan de geweldige muziek van MEW denken.

Wat er aan dit album ontbreekt is eenheid. Elk nummer is zo verschillend dat je soms het idee hebt naar meerdere bands te luisteren. Ook de productie kan en moet beter. Deze is aan de donkere kant, zodat je steeds het gevoel hebt de treble op te moeten schroeven.

Dit is duidelijk een debuutalbum van een groep jonge honden bomvol (goede) ideeën. Dit maakt “In Tomorrow Hid Yesterday” tot een echt groeialbum. Het wint kracht na elke luisterbeurt. Laten we hopen dat deze jongens nog lang met elkaar mogen optrekken en ervaring mogen opdoen, want dit is een zeer indrukwekkend debuut van een zeer talentvolle band. Houd ze in de gaten!

Maarten Goossensen