KonchordatAlbum

“We shall never surrender”, bast een dikke sigarenroker door de speakers. Als deze historische uitspraak gevolgd wordt door een toetsenriedeltje dat het begin van Who Wants To Live Forever van Queen lijkt in te luiden, vraag ik me even af waar deze muziek toe zal leiden. Enkele akkoorden verder is duidelijk dat we niet een variant op God Save The Queen gaan beleven. Nee, we zijn in een moderne kruistocht beland, met als vaandeldrager de Britse band Konchordat.

“The New Crusade” is de opvolger van “English Ghosts”, het debuut van Konchordat uit 2009. Deze schijf heeft Progwereld kennelijk gemist, al blijkt dat niet zo heel erg te zijn geweest. “English Ghosts” levert een nogal brijige poging tot neo-prog op met tenenkrommende zang, uitgevoerd in een matige productie. Deze niet zo hoopvolle kwalificatie overschaduwt het zeker aanwezige talent van deze band.

Op “The New Crusade” klinkt het gelukkig allemaal een stuk frisser en strakker en ook de zang is verbeterd. De nieuwe man Stuart Martin zal niettemin de liveshows van The Voice of Britain zeker niet halen als hij al in zijn hoofd zou halen hieraan mee te doen. Iets wat ik overigens niet verwacht. Steve beroert ook nog de gitaren en toetsen. Met oprichter Steve Cork (bas en toetsen) hebben we dan meteen al de hele line-up te pakken. Voor het drumwerk is Liam Green ingehuurd.

Konchordat maakt neo-prog met een jaren negentig randje. De muziek is toetsengedomineerd met door de bank genomen een stevig gitaarrandje, zelfs zo dat het hier en daar in de buurt van de hardrock komt. Het klinkt allemaal aangenaam als er weer een blik met toetsenakkoorden wordt opengetrokken door Cork en zeker als Martin daar nog enkele stevige scheppen gitaar bovenop gooit. Je zou in de muziek elementen kunnen terugvinden van Marillion, IQ, Pallas, It Bites, Magellan en Citizen Cain, maar de band is wel degelijk op zoek naar een eigen stijl, en dat siert ze!

Als herhaling de kracht van reclame is, maakt Konchordat erg goed reclame voor zichzelf. Thema’s, akkoorden, riedeltjes, de hele cd door worden ze in alle nummers eindeloos herhaald. ‘Konchordat geeft meer, vééél meer’ (herhaling)! Ga je hier op letten, dan ben je verkocht. Na elk volgend terugkerend thema kan zelfs enige ergernis ontstaan. Ik vraag me af of deze aanpak een bewussie van de band is, of kan Konchordat niet beter? Natuurlijk kan het laten terugkomen van stukjes muziek goed werken voor de herkenbaarheid, maar ik ben geneigd dit hier uit te leggen als een gebrek aan creativiteit bij het schrijven van de songs.

Op zoek naar hoogtepunten beland ik bij Panic Room, dat lekker stevig weg rockt zonder veel pretenties, met aardige duels tussen gitaar en toetsen. Na een intermezzo om tot rust te komen met heerlijk gelaagd toetsenspel volgt als apotheose de onvermijdelijke maar prachtig uitgevoerde gitaarsolo. Van een andere orde is het afsluitende nummer Time To Go dat juist lekker loom wordt uitgevoerd. In de sfeer van IQ meandert het nummer voort en hier vind ik het juist geen straf om steeds weer dezelfde klanken ingepeperd te krijgen. Het einde is werkelijk wonderschoon met niet minder dan twee emotionele gitaarsolo’s op een sfeervol tapijt van toetsen.

De andere nummers lijken nogal op elkaar. Zeker niet onaardig, maar het ontbreekt aan uitschieters en muzikale vondsten. Er gebeurt net iets te weinig om de luisteraar voortdurend op het puntje van zijn stoel gekluisterd te houden. En dat is jammer.

Al met al klinkt het album zeker verdienstelijk en heb ik me prima vermaakt tijdens deze crusade. De heren musiceren zeer behoorlijk zonder overigens tot grote hoogte te stijgen. Ik heb me alvast aangemeld voor de volgende kruistocht van de mannen (we gaan vast vechten tegen saaie muziek), maar ik heb er wel één voorwaarde aan verbonden: kies een iets andere insteek! De ’tegenstander’ moet verrast worden met voortdurend, wisselend aanvalsspel zodat deze zich na een uur intensieve strijd volledig overgeeft, aan Konchordat. Ik ga vast mijn iets verroeste harnas uitgraven op mijn lush attic…

Fred Nieuwesteeg

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder.