KosmodomeAlbum

Noorwegen is vruchtbaar gebied voor progressieve grooverock met psychedelische boventonen. Denk maar eens aan Motorpsycho, Amgala Temple en Arabs In Aspic en sinds nu dus aan Kosmodome, die ook Black Mountain en King Gizzard and the Lizzard Wizzard als inspiratiebronnen opgeven.

De band bestaat feitelijk uit de broertjes Sandvik, Sturle en Severin, die met kornuiten dit geweldige album hebben opgenomen. Want geweldig, dat is het zeker, vrienden! Swingende jaren ’70 rock, met tamelijk intelligente riffs, meerstemmige zang en aanstekelijke liedjes die ineens kunnen ontploffen in zwaardere, ritmisch complexe passages.

Hoewel er veel gezongen wordt, staan de instrumentale delen van de stukken centraal. Daarin heeft de zware basgitaar vaak een stuwende hoofdrol, als in een kruising tussen surfpop en spacerock, waarbij de gitaren voor de snellere lijntjes zorgen en de knappe drums de boel op pittig tempo houden. Daarbij zijn er legio verrassingen, zoals tijdens Deadbeat, waarin na dik vijf minuten de muziek ineens veranderd in aanstekelijke Afrorock, alsof de Touaregs de studio hebben overgenomen.

Het aansluitende Waver I begint dan weer meesterlijk met een hardrock intro die de luisteraar terugvoert naar de jaren ’70, zonder ouderwets te klinken. Want dat is het knappe van Kosmodome: het zou allemaal hartstikke oubollig moeten zijn, maar dat is het niet, als een iets minder bluesy versie van DeWolff.

De muziek is wel doordrenkt van spacerock, maar in tegenstelling tot de meeste bandjes in dat genre dendert de muziek hier niet genadeloos door in hetzelfde metrum, maar brengt de band veel dynamiek aan, waardoor je van de ene fraaie passage in de andere valt. De rol van toetsenist Saersten is daarin overigens minimaal; als er al toetsen te horen zijn, dan klinken die heel erg op de achtergrond. Als je niet oplet, gaat de hele Mellotron aan je voorbij.

Erg is dat niet, want met name het gitaar- en basgitaarspel van Sturle Sandvik is van begin tot eind boeiend, die jongen staat hard te werken! Zijn broer is een bijzonder knappe drummer, maar in de mix staan de gitaren ruimschoots op de voorgrond, waardoor alle andere instrumenten om de tweede viool moeten vechten. Euh…

Afsluiter Orbit is het beste (en langste) stuk van het album, een knappe intro vol technische hoogstandjes, gevolgd door een swingend atmosferisch stuk in 12/8 met uiteindelijk twee coupletjes zang en nog meer muzikaal vuurwerk tot slot. Uiteindelijk resteren de zacht brommende en ruisende gitaren.

Zo boeit Kosmodome moeiteloos drie kwartier lang met knappe, groovy liedjes en teksten die soms maatschappijkritisch zijn, maar net zo makkelijk gaan over door de ruimte suizen. Een plaat om keer op keer op te zetten en je te laten meevoeren op deze muzikale ruimtevaart. Veelbelovend bandje!