KotebelAlbum

Kotebel is een Spaans collectief. Hun derde langspeler “Fragments Of Light” is al een tijdje uit, maar daarom niet minder de moeite van een bespreking waard.De belangrijkste man in Kotebel is toetsenman en componist Carlos Plaza. Hij schreef het leeuwendeel van deze plaat, waarop klassieke elementen met progressieve muziek worden gecombineerd. Op de website wordt dat weer met de nodige brouhaha omkleed (“Progressive music is a valid vehicle to convey the highest levels of beauty and inspiration. In that respect, it has the same potential as other music genres considered more serious”), Ja dahag! Maar het eindresultaat is zeker de moeite. De stukken zijn op de beste momenten een prettige combinatie van stijlen uit de jaren ’70: jazzrock van het type Al DiMeola en heel Britse vooroorlogse symfo, van Renaissance en Genesis tot Sky. Soms glijdt de muziek het oor in als Hostsonaten of Flairck met een mellotron, soms schuurt ze gedurfd langs modern klassieke invloeden.

De plaat bevat een aantal lange stukken die erg mooi zijn. Opener Hades is meteen het topnummer: spannende partijen, fraaie Spaanstalige klassieke zang, afwisselend lyrisch en swingend. Ook Memory is een fraai nummer met een glansrol voor fluitist Omar Acosta. Het nummer heeft gevaarlijk veel van de betere liftmuziek, maar vaak doet het me ook denken aan Tarka, het onvolprezen meesterwerk van Anthony Phillips. Mirrors, een lekker jazzy nummer, herinnert dankzij de schitterende pianopartijen aan de soloplaten van David Sancious en is ook een erg prettig stuk muziek, evenals het titelnummer.

De plaat bevat daarnaast een aantal kortere stukken die wat meer wisselend van kwaliteit zijn. Zo is van het drieluik El Quimerista deel I een volstrekt onverteerbaar en slordig gespeeld stukje akoestische gitaar, terwijl delen II en III weer wel heel leuk zijn, respectievelijk een aardig stukje pop-jazz in de stijl van Camel en een paar minuutjes sfeervolle frippertronics.

Echt slecht is alleen het langste nummer van de plaat: Fire. Hier begint de interessant-doenerij me een beetje de keel uit te hangen en ontpopt zanger Juan Olmos zich tot een onwaarschijnlijke aansteller van het type Robert Smith in het kwadraat. Heel nare muziek die ten onder gaat aan de eigen pretenties en dramatiek.

Het helpt daarbij niet dat Kotebel wel graag heel ingewikkelde muziek wil spelen, maar daar niet helemaal mee weg komt. Het is zo onstrak als ouwe kipfilet, om het maar eens zacht uit te drukken. En, nu we toch aan het mopperen zijn, de drums klinken beroerd. Of dat komt omdat Carlos Plaza geen briljante drummer is of omdat de meeste drums uit een doosje komen is niet eens goed te horen, maar het gevolg is wel dat de muziek hier en daar net iets meer hapert dan nog charmant te noemen valt. Op passages zonder drums klinkt Kotebel erg goed, maar als het ritme inzet begint het gedonder. Medeschuldige is gitarist Forero, die wat vaker met zijn metronoom moet oefenen de volgende keer.

Maar – en dat zegt vooral iets over de kwaliteit van de rest van de muziek – deze smetten nemen niet weg dat “Fragments Of Light” een zeer fraaie cd is vol prachtige stukken. Hoezeer componist Plaza hier de hand in heeft blijkt nog eens extra uit het toetje, bonustrack Children Suite. Dit is een pianosolo in acht delen die eigenlijk nog mooier is dan al het voorgaande, jazzy pianostukjes van grote schoonheid.

Met andere woorden: wie wat mankementen door de vingers wil zien, heeft aan “Fragments Of Light” een heerlijke, goed gecomponeerde, licht verteerbare plaat, volslagen herkenbaar, maar vooral toch erg lekker.

Erik Groeneweg