KraftwerkAlbum

Voor velen zullen er weinig herinneringen aan de dag van 16 december 1986 kleven, maar die zijn er wel voor de heren Ralf Hutter, Florian Schneider, Karl Bartos en Wolfgang Flur, de bandleden van de Duitse elektropop-band Kraftwerk. Op die dag namelijk verschijnt na een periode van vijf jaar ploeteren en tegenslag eindelijk hun negende studio-album “Electric Café”. De vlag mag gerust uit, het heeft het creatieve kwartet dan ook niet meegezeten. Als Kraftwerk in 1982 gaat werken aan een opvolger voor het succesvolle “Computer World”, krijgt toetsenist Hutter een jaar later al een zwaar fietsongeluk en is lange tijd uit de roulatie. Wel verschijnt in die tijd de single “Tour de France” en om de fans zoet te houden wordt ook het “Autobahn-album” opnieuw uitgegeven. Dankzij het enorme perfectionisme en het grote doorzettingsvermogen van de band komt de plaat in 1986 dan toch uit, maar het langverwachte eindresultaat stelt veel liefhebbers wat teleur. Het album is met z’n 35 minuten behoorlijk aan de korte kant en de muziek is, zo vindt men, weinig opzienbarend. Persoonlijk vind ik “Electric Cafe” een erg fraai album dat zeker niet onder doet voor de rest.

Op 30 oktober 2009 verschijnen acht albums van Kraftwerk in een geremasterde vorm. Hierbij zit ook het “Electric Café” album. Wel is deze cd onder een andere titel uitgebracht,te weten “Technopop”, de oorspronkelijke werktitel van het album.

Electric Cafe is een onmiskenbaar jaren ’80 product zowel qua geluid als qua vormgeving. “Technopop” draagt dan ook muziek met zich mee die gemakkelijk valt onder te brengen op een a- en een b-kant. Het is jammer dat die tweedeling in het cd-tijdperk niet meer bestaat, want het had absoluut zijn charme. De eerste drie nummers (de oorspronkelijke a-kant dus) vormen een artistiek geheel van traditionele Kraftwerk-geluiden zoals strakke drums, eenvoudige toetsentingels en gesproken, robotachtige vocalisaties, terwijl de nummers van de oorspronkelijke b-kant een veel commerciëler geluid laten horen, ondermeer doordat ze gezongen vocalen kennen. Het effect van deze twee verschillende zijden heeft “Technopop” enigszins een meerwaarde gegeven.

Het album opent met een nummer waarvan de titel het ergste doet vermoeden, Boing Boom Tschak. Toch stralen de eerste paar maten zoveel creativiteit uit dat je mening er prompt van omslaat, althans de mijne wel. Te horen valt een warm overkomende ‘human beatbox’ die gaandeweg wordt aangevuld door echte drums. Aangetekend dient wel te worden dat de muziek niks, maar dan ook helemaal niks met rap of hiphop van doen heeft. Door de vele herhalingen zit er een zinderende monotonie in Boing Boom Tshak. Die lijn is doorgetrokken in de rest van het drieluik. Zowel in het titelnummer als in Music Non Stop zit dan ook een broeierige sfeer die beelden oproept van fluoriderende cocktailbars. Het is goed toeven tussen al die knorrende vocoders.

In gedachten flippen we de plaat om. The Telephone Call is het enige Kraftwerk-nummer ooit dat gezongen wordt door drummer Bartos. Zijn stem klinkt vreemd genoeg erg vertrouwd in de oren. Indertijd is The Telephone Call op single uitgebracht. “Technopop” bevat de sterk ingekorte 7 inch versie van The Telephone Call waardoor er ruimte is voor House Phone, het instrumentale vervolg dat ooit de b-kant was van de 12 inch. Naar rato klokken beide versies  samen nog geen minuutje meer dan het origineel, maar dat is nog geen reden “Techno Pop” expanded te noemen.

Bands als  Depeche Mode, Soft Cell en OMD zijn flink beïnvloed door Krafwerk, maar als je het pakkende Sex Object beluistert, zou je het omgekeerde denken. Desalniettemin zijn de Level 42-achtige synthbassen en de Talk Talk-achtige toetsenakkoorden zeer  eigenzinnig. Een stuk minder aantrekkelijk is de in het Frans gezongen afsluiter Electric Café. Het is maar goed dat het eerdere materiaal van het album meer wil enerveren, anders was dit een miezerige recensie geworden. Voor wie van de synthpop van de jaren tachtig houdt heeft “Techno Pop” een aangenaam half uurtje te bieden.

Dick van der Heijde