Kristoffer GildenlöwConcert

Een half jaar geleden wist Kristoffer Gildenlöw (Kayak, Neal Morse, Pain Of Salvation) mij naar de strot te grijpen met zijn laatste wapenfeit: “Let Me Be A Ghost”. Na een handjevol optredens afgelopen zomer, is het nu tijd voor een volwaardige tour langs enkele intieme zaaltjes binnen de grenzen van ons land. Ondergetekende was er bij tijdens zijn laatste stop in Willemeen, Arnhem.

Wat direct opviel was de vrij lage opkomst. Persoonlijk vind ik het prettig om op tijd bij de zaal te zijn en tot ruim een kwartier voor opkomst leken mijn vriendin en ik de enige aanwezigen te zijn. Medewerkers van Willemeen of leden van de band niet meegerekend. Vlak voor aanvang konden de mensen die langzaam binnendruppelden zo ongeveer op twee handen worden geteld. Zo jammer, want deze man en zijn muziek verdienen met recht een grotere opkomst.

Het publiek stond ook vrij verspreid en met name wat achter in de zaal. Na een prima opening met wat nummers van zijn laatste album en een nog wat plichtmatig en stroef applaus grapte de sympathieke Zweeds-Nederlandse bassist ook dat de mensen heus dichter bij mochten komen, hoewel hij het snapte: “zo goed is het immers ook niet”, zei hij met een knipoog. Op een enigszins aanwezige en vrij aangeschoten enkeling na wist het publiek gelukkig wel beter, er werd ondanks de aanvankelijke timiditeit zichtbaar genoten.

Kristoffers bescheidenheid en zelfspot werden tijdens de avond afgewisseld met ingetogen en oprechte anekdotes en aankondigingen. Mooi om te zien hoe Kristoffer precies weet wanneer hij kwetsbaar en intens kan zijn, om nog geen tel later met lichte spot en een kinderlijk enthousiasme aan zijn band vraagt of ze er klaar voor zijn of om een grap te maken over zijn “te heet gewassen” basgitaar. Het zorgt voor een benaderbare en oprechte podiumaanwezigheid.

Muzikaal was de avond dik in orde. Nummers van het nieuwe album werden afgewisseld met tracks uit voornamelijk “Homebound” en “Rust”. Stuk voor stuk zijn dit emotionele nummers die flink binnen weten te komen in een intieme zaal. Als klap op de vuurpijl werd het publiek ook getrakteerd op enkele nieuwe nummers van zijn nog uit te komen nieuwe album. Na afloop vertelde Kristoffer dat hij zelfverzekerd genoeg was om dat te proberen, de nummers (Means To An End en Harbringer Of Sorrow) hebben immers al een tijdje kunnen broeden. De twee voorproefjes die we hebben gehad beloven een wat hardere en meer melodische plaat dan we van hem gewend zijn.

Ondanks de lage opkomst kreeg ik de indruk dat Kristoffer zijn publiek uiteindelijk toch mee kreeg in de introspectieve nummers kenmerkend voor zijn solocarrière. Zijn band stond er ontspannen bij en de heren speelden gewoon lekker. Naarmate de avond vorderde, leken mensen zich steeds meer comfortabel te voelen en klonk het applaus steeds warmer en oprechter. Het werd een intieme en intense avond voor een select publiek. Maar het is Kristoffer van harte gegund om voor een volle zaal te spelen…