Krzysztof LepiarczykAlbum

Krzysztof Lepiarczyk is de laatste tijd een actief baasje. In de afgelopen twee jaar recenseerde ik zijn solo-cd Album Piesni en de nieuwe cd van zijn band Loonypark, “The 7th Dew”. Collega Ralph Uffing nam vorig jaar zijn solo-album “40” onder handen. De man staat garant voor prettige lichte neoprog. Niet heel opzienbarend op zich, maar prima om naar te luisteren. De typische Poolse melancholie is ook wel in zijn muziek te vinden, al ligt het er niet heel dik bovenop.

Lepiarczyk houdt er blijkbaar van om een bijzonder thema of concept te koppelen aan zijn solo-albums. Bij het vorige album dat ik recenseerde stond de Poolse dichter Adam Asnyk centraal. Met “Game Of Symphony” gaat Lepiarczyk een heel andere kant op. Computers, computerspelletjes en film soundtracks zijn deze keer het thema en dat betekent een zo goed als instrumentaal album. Woordloze operazang van Gabrysia Swierczek – Kurowska luistert de muziek op. De muziek is hoorbaar vanuit de toetsen geschreven. De invloeden van neoprog zijn gebleven. Al deed de muziek me ook regelmatig denken aan Vangelis, bijvoorbeeld aan een album als “Direct”.

“Game of Symphony” bestaat uit vijf stukken. De eerste track is ENIAC. Nu moet ik direct maar toegeven dat ik geen computerkenner ben. Gechargeerd gezegd: ik ben al blij dat de computer het gewoon doet. En ik ben ook geen grote liefhebbers van computergames. Ik moest dus wel opzoeken waar ENIAC voor staat. De Electronic Numerical Integrator And Computer (ENIAC) was een computer gebouwd voor het Amerikaanse leger. De bouw begon in 1943 en de computer werd onthuld op 14 februari 1946. Daarmee was de ENIAC de tweede elektronische computer die gebouwd werd. Tot zover Wikipedia. De muziek is een ode van Lepiarczyk aan deze ‘prehistorische’ computer. Het is direct het langste nummer van de cd en luistert als een soundtrack. Na een klassiek begin, komen met name de Vangelis-invloeden aan de oppervlakte.

Het tweede nummer is CDC 6600. Dit is de eerste supercomputer die in 1965 werd gelanceerd. Onder meer CERN in Zwitserland, bekend van de deeltjesversnellers, kreeg zo’n computer. In dit nummer hoor je de meeste neoprog-invloeden. Denk aan Albion en Loonypark. Ondanks dat ik absoluut geen computernerd ben, is de Commodore 64 voor iedereen wel een begrip. Zeker als een belangrijk deel van je kindertijd ligt in de jaren ’80 van de vorige eeuw. Het was de eerste echte homecomputer. Het nummer begint met typische jaren ’80 geluiden, waarna een dansbaar neoprog stukje volgt waarbij de gitaar een welkome intrede doet. Waarna operazang en het soundtrackgeluid het weer overneemt.

Compaq Deskpro begint met een retro spelcomputergeluid en wordt daarna overgenomen door een trance-achtig geluid. Evenals bij het vorige nummer klinkt het even als Galahad ultralight. Ik vind dit eigenlijk het leukste nummer. Er zit wat meer variatie in en een doorklievende gitaarsolo van Pawel Hebda doet de rest.

“Game Of Symphony” wordt afgesloten met Diehard 2, Lepiarczyks ode aan de bekende actiefilm met Bruce Willis uit 1990. Voor een ode aan een actiefilm is het nummer behoorlijk rustig.

Positief vind ik dat Krzysztof Lepiarczyk continu bezig is om zijn muzikale horizon in elk geval qua thematiek te verbreden. En “Game Of Symphony” is een stuk elektronischer dan zijn vorige albums. Het idee om een ode te maken aan computers en computerspellen is zeker leuk en de muziek doet daar ook recht aan. Het nadeel is alleen dat de muziek nergens echt beklijft. Wat dat betreft bevalt het mij gewoon veel beter als Lepiarczyk zijn prettig in het gehoor liggende neoprog met ons deelt.