L.U.C.A.Album

Het is niet altijd goud wat er blinkt. Lynx music verraste mij eerder met een onverwacht pareltje. Echter viel er met ‘Into The Core’ van het Poolse L.U.C.A. een cd op mijn deurmat die ik na een paar luisterbeurten nou niet direct kan bestempelen als een potentieel groeibriljantje. En dat terwijl het werk aan dit debuutalbum sinds de oprichting van de band meer dan anderhalf jaar in beslag nam.

L.U.C.A is een acroniem dat staat voor ‘Last Universal Common Ancestor’ oftewel: ‘laatste universele gemeenschappelijke voorouder’. In de biologische wetenschap staat dat voor het hypothetische, fossiele (uitgestorven) eencellige organisme dat de evolutionaire voorouder zou zijn van alle hedendaagse organismen. Deze debutanten uit het Poolse Krakau hebben met hun groepsnaam L.U.C.A. wel een naam gekozen waar de naam de lading dekt voor wat je mag verwachten.

Met het gebodene op “Into The Core” ga je dus deels aarden en tussendoor enkele psygedelische trips maken. Zes van de dertien composities zijn reguliere nummers gedomineerd door psychedelische zang met wat verloren progressieve geluiden die af en toe donker kleuren door een metal randje. Alleen Cave is een instrumentaal post-rocknummer dat er duidelijk eruit springt. Tussendoor worden deze nummers verbonden met instrumentale ambient intermezzo’s, tactisch benoemd als Interlude deel 1 tm 7. Ik wil het onsamenhangende geheel wel ‘On The Sunday Of Life…’ van Porcupine Tree als referentiekader mee geven, maar verwacht geen verborgen diamantje.

Het album hinkt op twee gedachten. Met het elke keer onderbreken door een ambient stuk zijn de vreemd aanhorende psychedelische zangstukken hiermee nog wel te behappen. Zelf adviseer ik hierin een keuze te maken. Het is daarmee een interessante optie om alle zeven ambient-stukken een keer achter elkaar te beluisteren. Soms is het drone, dan weer zit er iets claustrofobisch of waanzin in deze muziek als het naar atmosferische metal gaat. Wat wel erg geslaagd is zijn de walvisgeluiden uit de elektrische gitaar van Piotr Lipiński op Interlude V die Adrian Belew volgens mij nog niet op zijn repertoire heeft staan.

De psychedelische nummers zijn bij een ongehaast tempo haast mellow. De zang van Michal Lipiński is echter wel een dingetje. Er zit een gemaakte vibratie in die ik zelf niet als prettig bestempel. Maar goed, ik heb het dan ook zonder invloed van hallucinerende middelen hier naar geluisterd. Wellicht opent het met een plantje meer of minder andere perspectieven voor de luisteraar. Doe er dan als Nieuwe Universele Nazaat uw voordeel mee.