Bocca Della Verita, LaAlbum

In het voorportaal van een kerk in Rome bevindt zich een gebeeldhouwde afbeelding van een menselijk hoofd, La Bocca della Verità, de Mond der Waarheid. Wie zijn hand hierin steekt en een leugen spreekt zal ervaren dat zijn hand wordt afgebeten, zo vertelt een middeleeuwse legende. Zonder enige vorm van twijfel durf ik mijn hand in deze bocca te stekken en de volgende uitspraak te doen over de nieuwe Italiaanse band die zich vernoemt naar deze aloude leugendetector: “de muziek die La Bocca Della Verità op zijn debuut “Avenoth” maakt is van wereldklasse en dit is zonder twijfel het beste dat ik de afgelopen jaren heb gehoord.”

Dit Italiaanse gezelschap gaat niet over één nacht ijs. Jarenlang hebben zij gesleuteld en geschaafd aan hun muziek voordat zij deze rijp achtten om op cd uit te brengen; ze bestaan namelijk al sinds 2001. Dat is goed te horen. Van de eerste noot tot het moment dat de laatste melodieuze klanken wegebben bouwen de heren een fenomenaal werkstuk op.  Naar goed Italiaans gebruik laten ze de toetsen in alle toonaarden lustig op de luisteraar los. Ronkende Hammonds, sfeervolle Mellotrons, dominante Moogs en alles wat keyboards verder vermag schalt uit de boxen. Het wekt geen verbazing dat de band twee toetsenisten in de gelederen heeft om deze weelde goed uit te kunnen voeren.

Terwijl het boeiende verhaal van een toekomstige ruimtereis naar een verre bewoonde planeet (Avenoth), waarmee het door toedoen van de mens slecht afloopt, wordt verteld, verpakken de heren van La Bocca dit in niet minder dan hemelse muziek. Het gebruik van klassieke instrumenten weerhoudt hen er niet van de klanken in een modern jasje te verpakken. De cd staat bol van de hoogstandjes, verzorgd door een stel uitstekende muzikanten, waarbij geweldige overgangen en sfeerwisselingen elkaar op een natuurlijke en soepele wijze opvolgen. Als Roberto Bucci in de Ouverture voor het eerst zijn gitaar laat spreken weet ik eigenlijk al genoeg. Hij legt hier zoveel gevoel in dat ik direct verkocht ben. Met grote regelmaat komen de beide gitaristen erin met meeslepende solo’s. Krachtig kan LBdV uit de hoek komen, stevig rockend soms, maar net zo makkelijk nemen ze een seconde later weer gas terug met een pianostukje of een passage met akoestische gitaar. Met La Suite Dei Tre Planeti krijgen we een heuse epic voorgeschoteld waarin teveel gebeurt om op te noemen. Het valt bijna toch niet te doen hoogtepunten van deze cd te benoemen, deze rijgen zich namelijk aaneen als een kostbaar parelsnoer.

Het zal geen verbazing wekken dat de muziek associaties oproept met de oude Genesis, maar ook Pink Floyd, Marillion, Eloy, Steve Hackett en Gentle Giant komen virtueel langs.

In La Rivolta gaan rauw en stevig (Deep Purple), emotie en subtiliteit hand in hand. Fabrizio Marziani haalt alles uit zijn (fraaie) stem, van het toetsenarsenaal gaan alle registers open, maar daar staan stukjes tokkelgitaar en piano als tegenwicht tegenover. Als tegen het einde twee Mellotrons hun onaardse geluid een wederom voortreffelijke gitaarsolo doen opwekken, dan kan het niet anders dan dit iedere rechtgeaarde symfofanaat doet smelten.

Een stukje ‘klassieke’ muziek met een heerlijke hobo bouwt de band in Perduto Avenoth zorgvuldig om tot een ware ode aan de symfonische rock dat uitmondt in, hoe kan het anders, een oase aan toetsenspel en nog maar eens een dijk van een gitaarsolo.

Helemaal geen minpuntjes? Ja, toch eentje. Bij menig cd begint het onrustig schuiven op de stoel  soms al na een kwartiertje. Gaap, hoe lang duurt dit nog? Bij “Avenoth” is de bijna 80 minuten muzikale melk en honing te kort, veel te kort!

Binnenkort reis ik af naar Rome om nogmaals mijn hand in de echte Mond der Waarheid te steken om weer een uitspraak te doen. “De tweede cd van La Bocca Della Verità is de overtreffende trap van het debuut “Avenoth”, dat in het licht van zijn opvolger als een opwarmertje moet worden beschouwd. Gelukkig  besloot de band zijn hongerige aanhang nu te verblijden met een dubbel-cd met niet minder dan 150 minuten muziek.”

Als ik bij thuiskomst dan nog over mijn beide handen beschik weet ik dat het slechts een kwestie van tijd is en de aankondiging van de nieuwe in de gaten houden. Lastig zat, maar om de tijd te doden beschik ik gelukkig over 80 minuten Avenoth…

Fred Nieuwesteeg