Bottega Del Tempo A Vapore, LaAlbum

“De werkplaats van de stoomtijd”, veel meer weet Google-translate niet van te maken van de naam van deze band. Het album heet “De Zwervende Krijger” en daar kan ik al iets meer mee, maar niet heel veel. Het is natuurlijk mijn eigen onkunde en arrogantie die me er van weerhoudt iets te snappen van dit Italiaanse album en het begeleidende boekje vol Italiaanse teksten. Toch: als je een conceptplaat maakt (en het feit dat het album begint met een Overture en eindigt met een Finale doet me zulks vermoeden) heeft het zin als mensen de kans krijgen te snappen waar je concept over gaat. Pas op de website van label Minotauro vind ik een verhaaltje over een soldaat die een verhouding begint met de vrouw van de prins, verraden wordt en gedoemd is te dolen als een verloren geest. Toch jammer als je dat essentiële onderdeel van het concept mist.

La Bottega enz. maakt het soort bombastische progmetal dat je gewend bent van Italianen. Muren van overstuurde gitaren, bonkende dubbele bassen, orkestrale toetsenpartijen, veel melodrama en genoeg galm om Lee Towers op de kast te krijgen. Niet alles is even voorspelbaar, echter. De band weet me bij tijd en wijle te verrassen met aardige details, zoals een vleugje folk, het stukje akoestische gitaar aan het einde van Ordine E Follia (orde en waanzin), de knap gedrumde intro van Mendicanti Luridi (smerige bedelaars) of de saxofoon in Eterea Fusione (schiet mij maar lek).

Dit album bevat een paar elementen die mijn genot in de weg zitten. Zo is er de zang van Santo, van die typische Italiaanse galmzang die neerkomt op HEEL HARD zingen in een echoput. Misschien zingt Santo echter wel zo hard omdat hij van tevoren al wist dat hij achterin de mix terecht zou komen, maar het resultaat is niet altijd erg zuiver en schept een afstand tot de luisteraar die niet snel te overbruggen is. Die mix is toch een verhaal apart: de snerpende riffs zijn helemaal naar voren gebracht, terwijl zang en gitaarsolo’s het onderspit delven. Het resultaat is dat je af en toe het idee hebt dat er in de werkplaats een cirkelzaag staat te draaien terwijl op de achtergrond de radio aanstaat. Ligt vast aan mij, maar ik zou het andersom gedaan hebben. Daarnaast ontbreekt het aan herkenbare refreinen, waardoor elk gevoel van structuur achterwege blijft. Ook de rol van verteller Martinelli is wat vaag, maar gelukkig is zijn bijdrage beperkt.

Al met al lukt het mij niet een gevoel bij deze muziek te krijgen. Het nare lot van de zwervende krijger laat me volstrekt Siberisch, ik voel me door dit geweld niet aangesproken. In de ruigere passages wordt het een bonte kakofonie van jewelste, alsof er een fanfare aan het vechten is met een musicalorkest. Le Orme ontmoet Dream Theater en niet op een leuke manier. En het is natuurlijk geen vrolijk onderwerp, zo’n gedoemde vechtjas, maar achter al dat muzikale geweld schuilt ook nog een sikkeneurige plaat met droefgeestige liedjes.

Toch is dat jammer, want de heren van La Bottega enz. kunnen wel spelen, de plaat klinkt in de wat meer open stukken heel fraai en is met heel veel oor voor detail gearrangeerd. Vooral drummer Beatrice is een geweldenaar die beter verdient. Volgende plaat misschien?

Erik Groeneweg