La Coscienza di Zeno en Unreal CityConcert

Verslag: Fred Nieuwesteeg
Foto’s: Ron Kraaijkamp

Wat doe je als je een enorme fan bent van Rock Progressivo Italiano, nog amper zo’n band hebt kunnen aanschouwen en er op een middag maar liefst twee achter elkaar optreden? Zonder aarzelen erheen natuurlijk! Op een druilerige zondagmiddag in februari maken La Coscienza de Zeno en Unreal City hun opwachting in ’t Blok in Nieuwerkerk a.d. IJssel. Dat is een knus zaaltje waar de bar groter is dan het podium, waarop de vijfmansformaties maar net passen. Vrijwilligers maken diverse mooie optredens in ons genre mogelijk onder de noemer Progfrog.

La Coscienza di Zeno

Dit is misschien wel mijn meest favoriete Italiaanse band, dus zijn de verwachtingen hooggespannen. Vanaf de eerste (piano) klanken van Luca Scherani wordt duidelijk dat het geluid een probleem zou worden: te hard en onevenwichtig afgesteld. Drums en basgitaar waren zwaar aangezet, terwijl de gitaar, die toch al geen hoofdrol vertolkt in het werk van deze Genuezen, juist veel te zacht in de mix is gezet.

Genoeg gezeurd. Het herkenbare geluid van LCdZ kwam helemaal binnen. Alessio Calendriello was met zijn karakteristieke hoge geluid prima bij stem en zijn superhoge uithalen konden dan ook niet uitblijven. Afwisselend werd werk van de drie cd’s gespeeld. Mijn favoriet Nei Cerchi Del Legno van de gelijknamige debuutschijf biedt veel wat deze band zo bijzonder maakt: tegendraadse ritmes, harmonie, fraai toetsenwerk enz. Jammer alleen dat het emotionele slotstuk achterwege werd gelaten.

Misschien komt dat door de technische storing, waardoor Scherani helemaal zonder geluid zat en een kwartiertje pauze  moest worden ingelast. Intussen lieten de op grote schalen rondgebrachte warme hapjes in ’t Blok zich goed smaken. De laatste cd, “La Notte Anche di Giorno”, kenmerkt zich door veel klassieke invloeden. De orkestraties kwamen in het lange gespeelde epos niet helemaal uit de verf. Hier had ik graag een echte viool en fluit gehoord, maar dit gaf Scherani de gelegenheid zich nog eens extra te onderscheiden. Sensitività van de gelijknamige tweede schijf kende mooie overgangen en prachtige subtiele, gevoelige stukken. Ondanks de technische beperkingen een mooi optreden.

Unreal City

Het optreden van Unreal City was in meerdere opzichten een verrassing voor mij. Ik kende deze band helemaal niet en de eerste kennismaking viel zeker niet tegen. Drama kun je wel aan Italianen overlaten en Unreal City bedient zich hier ruimschoots van. Uitgedost in antieke kledij zette de band een uitbundige set neer onder aanvoering van zanger/toetsenist Emannuele Tarasconi. Hij eist met zijn enthousiasme de meeste aandacht op en springt nog net niet zijn klavieren op. Dat laatste is maar goed ook, want hij bespeelt een fraaie set vintage keyboards, waarbij de Mellotron niet ontbreekt.

Het geluid stond gelukkig beter, al moest de enige vrouw op het podium van deze middag, Fransesca Zanetta, het wel ontgelden. Haar gitaarpartijen kwamen niet goed door. Het lijkt bij de Italianen echt alleen maar om de toetsen te gaan…

Met de ouverture Ouverture: Obscurus Fio werd de toon direct goed gezet: het bombastische toetsenwerk met soms hoekige ritmes vliegt je om de oren. De ene solo volgt de andere op, soms onderbroken door een korte gitaarsolo of puntig baswerk.

En eigenlijk gaat dit het hele concert zo door. Het is toetsen troef vanmiddag, een walhalla voor de liefhebber. De energie van Tarasconi is overweldigend, hij is alom aanwezig, de anderen mogen blij zijn dat ze mee doen. Uit beide cd’s “Il Paese Del Tramonto” en “La Crudelta De Aprile” werd  in ruime mate geput en daaraan werd slechts één nieuw nummer gevoegd, Luci Delle Case. De vooral in het eerste part gespeelde nummers van de tweede cd laten de groei zien die de groep in korte heeft doorgemaakt.

De viool kwam nu wél uit de koffer. Matteo Bertani voegde eigenlijk voortdurend zijn gestrijk toe aan het geheel, terwijl dit op de cd veel minder nadrukkelijk aan de orde is. Soms kwam zijn bijdrage dan ook wat gekunsteld en overbodig over.

Dario Pessina en Marco Garbin zorgen voor een solide ritme-afdeling, waarmee het gehele gezelschap stond als een huis. Tijdens de toegift Dell’Innocenza Perduta soleert Tarasconi nog één keer met volle overgave naar het slot van een gedenkwaardige middag.