La DüsseldorfAlbum

Gedesillusioneerd van het vier jaar durende NEU! avontuur maakt het Duitse muzikale enfant terrible Klaus Dinger eind 1975 een nieuwe start als La Düsseldorf, samen met zijn broertje Thomas en drummer Hans Lampe. De kiem van de nieuwe band ligt al eerder dat jaar op het derde NEU! album “NEU! ‘75”, waarvoor het drietal op de tweede kant knallend van start gaat. Dubbele drums, staccato gitaarakkoorden en hypnotiserende effecten (flangers, echo’s, et cetera) vormen tezamen de basis van het geluid dat ook La Düsseldorf op de drie albums bepaalt. Met die groep weekt Dinger zich tegelijkertijd los van Michael Rother, zijn muzikale tegenpool binnen NEU!. Voortaan speelt hij zelf ook toetsenpartijen in: onder het pseudoniem Nicolaus van Rhein.

Voor het debuut dat begin 1976 verschijnt neemt het drietal zo’n vier maanden de tijd om in de studio van Conny Plank materiaal op te nemen. Veelomvattend is de start van La Düsseldorf in muzikaal opzicht niet. Het debuut is enerzijds een lofzang op de gelijknamige stad en anderzijds een sterk staaltje simpele melodieën die uitblinken in zeggingskracht. De flow van het album is rigoreus en goed uitgedacht. Dinger presenteert La Düsseldorf als een way of life, een stijlvorm. Natuurlijk is ook de van NEU! beroemde en kenmerkende apache beat aanwezig, maar op dit album diept hij elk nummer dusdanig uit dat er met weinig inhoud een enorme diepgang aan wordt gegeven. De vorm is leidend ten opzichte van de inhoud, met weinig woorden en muzikaal gezien een haast perfect evenwicht.

Wat dat laatste betreft bestaat er een mooie overeenkomst met die andere invloedrijke band uit dezelfde stad die in 1976 een nieuwe start maakt en waarvan Dinger zes jaar eerder korte tijd deel uitmaakt: Kraftwerk. Zo is Düsseldorf een muzikale rondleiding door de chique stad en het naastgelegen industriële gebied, inclusief het vliegveld en het voetbalstadion. Het daaropvolgende La Düsseldorf voegt daar een stuk romantiek aan toe. Silver Cloud is destijds als single uitgebracht, een instrumentale midtempo ballad vol melancholie. Time vormt de logische afsluiter, met een declamerende Dinger vol liefdesverdriet en wanhoop, die uitmondt in een wervelende climax.

Om dit album in een bredere context te plaatsen: La Düsseldorf is een van de platen die David Bowie bij zijn aankomst in Berlijn in 1976 in handen kreeg en als invloed geldt voor zijn Berlijnse trilogie. Daar is al genoeg over gezegd en geschreven, maar met name het open en concrete geluid van dit album – de verdienste van producent Plank – heeft overduidelijk zijn weerklank op die Bowie-platen. Een aspect dat vaak ondersneeuwt als de link wordt gelegd tussen Bowie en Krautrock in het algemeen. Daar is Dinger zelf ook verantwoordelijk voor: hij flirt in die jaren vooral met zijn uitspraken dat Bowie zijn geluid heeft gejat, maar die eer valt eerlijk gezegd volledig ten deel aan Plank.

Algemeen geldt La Düsseldorf als de meest geslaagde samenwerking tussen Klaus Dinger en Conny Plank, omdat dit album na ruim veertig jaar nog steeds fris en overtuigend klinkt. Niet zo zeer tijdloos, maar de plaat geldt nog steeds als een grote inspiratiebron voor veel gitaarbands en is als zodanig nog steeds origineel in zijn vorm en uitvoering. Na het artistiek hoogtepunt op dit debuut piekt La Düsseldorf commercieel met het ambitieuze “Viva”, maar gaat vervolgens zielloos ten onder met “Individuellos”. Daarna spat de groep tragisch uiteen en doet Klaus Dinger tot aan zijn dood in 2008 jaar in jaar uit een wanhopige poging om dit album te overtreffen. Tevergeefs.

Ps. Of La Düsseldorf behoort tot de Krautrock-scene is maar de vraag. In feite markeert dit album de start van een nieuw, minstens zo invloedrijk genre: Neue Deutsche Welle.