Maschera Di Cera, LaAlbum

“La Maschera Di Cera” is een Italiaanse horrorfilm uit 1997 die op IMDB een cijferwaardering van 5.5 (van 10) krijgt. Het gaat over een gemaskerde man met een metalen klauw, die de angstaanjagende gewoonte heeft opgebouwd mensen hun harten uit hun borstkast te rukken. Brr! Nee, ik houd ervan de bronnen van een werkstuk te raadplegen, maar deze film hoef ik niet te zien.

“La Maschera Di Cera” is tevens het debuut van de Italiaanse symfonische rockgroep La Maschera Di Cera, die op Progarchives een sterrenwaardering van 3.90 van 5 krijgt. Kijk, dat is heel wat beter. Bovendien zijn de bronnen ook heel wat beter. La Maschera Di Cera, geformeerd rond 2001 door Finisterre-bassist Fabio Zuffanti, legt de lat namelijk nogal hoog. De groep is speciaal opgericht om de fijne Italiaanse sound van de jaren ’70 glorieus te doen herleven. Daar slagen ze redelijk goed in, maar het is wel een vermoeiende aangelegenheid.

“La Maschera Di Cera” staat bol van de invloeden van legendarische, doch helaas (zelfs in deze prachtige tijden van myspacen en downloaden) vaak onbekend gebleven groepen als Banco Del Mutuo Soccorso, De De Lind, Il Balletto Di Bronzo, Biglietto Per L’Inferno, Alphataurus, Museo Rosenbach, Blocco Mentale, och noem ze maar. Dus de heerlijk theatrale kant van de Italiaanse symfo van de vroege jaren ’70, met nadruk niet de luchtigere kant van bijvoorbeeld Le Orme en Maxophone, zeker niet de rustigere kant van Alusa Fallax of Celeste, en al helemaal niet de jazzy kant van Osanna of Area.

“La Maschera Di Cera” is vooral lang. De opvolgende platen zijn nog erger dan dit debuut, toch kent ook dit werkje gelijk het 19 minuten durende La Maschera Di Cera, dat een welhaast klassiek geworden openingsthema kent, maar daarop eigenlijk nauwelijks voortborduurt. Gelijk valt op dat de diverse muzikanten van dit project fabelachtig goed zijn, hoewel Zuffanti’s zwaar overstuurde bas na verloop van tijd wel wat gaat irriteren. Maar goed, dat hoort een beetje bij de stijl die La Maschera Di Cera zich inmiddels eigen heeft gemaakt.

La Maschera Di Cera is dan ook een groep die nog het allermeest op Banco Del Mutuo Soccorso lijkt, en dat komt met name door zanger Alessandro Corvaglia, met zijn nadrukkelijke, theatrale stemgeluid. Dat komt verder ook door de sterk bedachte, ingewikkelde en soms een beetje opgefokte songstructuren. Dat maakt La Maschera Di Cera knap, maar niet altijd even mooi. Soms maakt de groep me een beetje moe met zijn moeilijkdoenerij. Klassieke interludes worden weliswaar prachtig afgewisseld met jazzy stukjes, ik veer als symfonische rockliefhebber eigenlijk pas echt op rond de 8 minuten (Il Tuo Fugio) van het lange La Maschera Di Cera, als ik zowaar een prachtige melodie, een lekker minimoogriedeltje en zowaar een goed refrein hoor. Om maar te zwijgen over die heerlijke solo. Maar even later gaat het in La Tua Guida grondig mis: overstuurde Hammond, veel te druk fluitgeluid van Andrea Monetti, en nauwelijks interessante melodieën.
Het haast spookachtige geluid van dat eerste deel wordt voortgezet in de drie opvolgende, kortere tracks, die ook van ADHD uit elkaar lijken te springen. Met name in Del Mio Abisso E Del Vuoto lijkt men wel alle zicht op enig luistervriendelijkheid verloren. Je zou ze bijna willen toeroepen: ga eens muziek maken! Del Mio Volo is wat dat betreft een stuk interessanter, waarin een lyrische, prachtige melodie zowaar de tijd krijgt van de groep zich uit te werken.

Zodoende lukt het de groep weliswaar de oude tijden te herleven, maar niet te overtreffen. Een prima debuut, maar wat betreft mooie Italiaanse prog grijp ik toch liever naar het origineel.

Markwin Meeuws