Tulipe Noire, LaAlbum

De Griekse neoprogformatie met de Franse naam neemt voor haar nieuwste werk een interpretatie van Homer’s ‘Odyssee’ onder handen en maakt van dit bekende gedicht uit de Griekse oudheid een allegorie. La Tulipe Noire plaatst dit historische werk op een knappe manier in de hedendaagse wereld van politieke intriges en oorlogen, maar tevens op het persoonlijke vlak van verraad, groei en levenservaring. Dat is iets waarover de sympathieke Helleense band kan meepraten.

De vorige cd, “Faded Leaves”, dateert alweer uit 2002 en toen constateerde Progwereld een enorme groei ten opzichte van het sterk Marillion-beïnvloede “Shattered Image” van twee jaar daarvoor. Dat deze nieuwste schijf zo lang op zich heeft laten wachten, heeft alles te maken met een zware hartoperatie die drummer Nick Kassavetis heeft moeten ondergaan in deze periode. Het tekent de vriendschap van de groep dat men de revalidatie van Nick heeft uitgezeten, alvorens te beginnen met dit nieuwste werkje, “Nostimon Hemar”. Helaas duurde het wachten te lang voor gitarist S. Kontakis, zodat de snaren op deze cd hoofdzakelijk worden beroerd door de Kostas Savvides, die als gast al op de vorige plaat te horen was.

Gelukkig is de kern van LTN nog altijd intact. Bepalende figuren voor het geluid, de composities, de productie en de arrangementen zijn Alix (toetsen, vrouw) en Hyde (bas, man). Een vrouw achter de toetsen is geen unicum in de prog, maar wel een prettige afwisseling. Zangeres Ima, die overigens steeds beter gaat zingen (op de eerste plaat klonk ze nog abominabel), maakt het vrouwenclubje binnen LTN compleet. Aan de ene kant misschien begrijpelijk, maar ik vind het jammer dat ze dat vrij unieke aspect van LTN niet wat meer benadrukken, bijvoorbeeld door het hoesontwerp of het ‘image’. Je kunt ervan zeggen wat je wilt, maar ‘image’ is een grote reden geweest van de oorspronkelijke groei van de populariteit van hun grote voorbeelden: Marillion.

Dat gebrek aan image lijkt dan misschien onbelangrijk, maar LTN moet het ergens van hebben. Immers, de muziek kent weinig tot geen originele invalshoeken. Feitelijk ligt de stijl van LTN ergens tussen het He Knows, You Know-achtige van Marillion en de laatste paar platen van Fruitcake, die Noorse dwarse groep waar ik tijdens het beluisteren van “Nostimon Hemar” niet zelden aan moest denken. LTN kenmerkt zich door lekkere melodieën en vlotte thema’s, die echter nauwelijks worden uitgewerkt, maar meer telkens worden herhaald. Nu pas wordt duidelijk wat de meerwaarde was van het (achteraf bezien) meesterlijke “Faded Leaves”. Niet gedwongen door enige beperkingen wat betreft concept, kon men gewoon op een zeer emotionele manier de wereldse problemen en persoonlijke demonen te lijf. “Nostimon Hemar” lijkt zich op dat gebied wat te verstoppen achter een concept van goedbedoelde metaforen. Dat maakt deze nieuwste cd wat koud en kil, wat winters haast, in vergelijking met het weliswaar naargeestige, herfstige, maar toch hoopvolle “Faded Leaves”.

Toch is de cd een traktatie voor een neoprogliefhebbers, daar deze een grote scala kent van zeer knap bedachte themaatjes en toetsenmelodietjes. Toch doen ze me geen van alle echt op lange termijn iets. De diepgang ontbreekt, en dat ligt niet aan het feit dat het materiaal wat steviger is geworden. Hoewel ik geen composities ben tegengekomen die weggelaten had kunnen worden, is het ook haast onmogelijk hoogtepunten aan te geven. Alles lijkt op elkaar. De nummers zijn ook allemaal te lang, een constatering die ik de soms tergend langzaam beginnende tracks op “Faded Leaves” nooit zou geven. De heldere productie die ik op deze plaat had gewild, heb ik nu op “Nostimon Hemar”. Noem mij eigenwijs, maar ik wil nu die wollige productie met veel bas weer terug.

Op basis van de discografie van LTN tot nu toe zou ik zeggen dat men een klein stapje opzij heeft gezet, om door te stoten tot de eredivisie met hun volgende cd. “Nostimon Hemar” heeft feitelijk alles in zich om later beschouwd te worden als een tussendoortje, op weg naar hun echte meesterwerk. Eigenlijk ergens heel vreemd, want juist de vorige plaat was als tussendoortje bedoeld. “Nostimon Hemar” lag al jaren in de planning. Het doet me verdriet dat ze niet hebben ingezien dat ze onbewust al meerdere stappen vooruit waren. Hopelijk zien ze dat alsnog in.

“Nostimon Hemar” is helaas een tegenvallende cd, van een sympathieke groep waarvan ik meer had verwacht en nog steeds verwacht. Laat La Tulipe Noire in Zeus’ naam alsjeblieft niet verworden tot een Griekse tragedie!

Markwin Meeuws