Zegt het voort: de Marillion-adept La Tulipe Noire is aan het groeien. Ze is haar invloed langzaam aan het ontstijgen en doet dat met deze stemmige, sombere plaat “Faded Leaves”. De Griekse formatie, die naast zangeres Ima met toetsenist Alix maar liefst twee vrouwen in de gelederen heeft, maakte een onbetwiste ‘herfstplaat’ over verloren liefdes en eenzame figuren. Hoewel de Marillion-invloed nooit ver weg is, neemt LTN in elk van de negen lange nummers de tijd om een donkere sfeer te creëren.
Dat blijkt gelijk uit het sterke openingsnummer Silence, waarin Ima eerst aarzelend zingt, maar later de longen uit haar lijf schreeuwt. Ze heeft een prettige, mooie stem, niet enorm geschoold, maar wel met het soort ‘pit’ dat naar mijn mening deze groep perfect draagt. Silence heeft prachtige thema’s, die het nummer langzaam naar een onbetwist hoogtepunt stuwen. Dat geldt ook voor Winter In Your Heart, dat in drie delen uiteen valt. In met name het derde deel klinken de toetsen van Alix en de gitaar van S. Kontakis triomfantelijk.
Een heerlijk nummer is het trage, maar erg pakkende Carnival In Venice. Het slepende ritme – vooral in het afsluitende deel -, de ronkende bas en de majestueuze toetsen van Alix maken het nummer een emotioneel sterk geheel. Dit samen met een tekst over een herinnering aan een korte liefde in Venetië maakt het liedje af.
Halverwege de plaat neemt zowel het tempo als het volume toe. Net als op de vorige plaat, “Shattered Image”, lijkt LTN er voorkeur aan te geven de beste nummers aan het eind van de cd te plaatsen. Een gewaagde keuze, maar het houdt de aandacht wel uitstekend vast.
Le Fond Du Ciel is zonder twijfel het hoogtepunt van de hele plaat. Het is een neoprog-nummer met een klassieke opbouw. Het bevat elk ingrediënt dat het hart van elke neo-fan zal stelen: een afwijkend maar treffend ritme, heerlijk gitaarsolo’s, een beeldschoon thema op toetsen, spannende tempowisselingen vol akoestische details en een tekst om lekker mee te brullen! In het middenstuk voel je je gewoon opgesloten:
Iron Fence! Barricades! Smell Of Fear! Smell Of Hate! I Feel Trapped! I Can’t Breathe! Wanna Shout! Wanna See! Imprisoned In My Own Town, imprisoned in my town I scream!
De bevrijding komt, zowel muzikaal als tekstueel. Is het niet in dit nummer, dan wel in de afsluiter A Memory Picture, nog zo’n beeldschoon stukje muziek. A Memory Picture is een tamelijk afwijkend nummer, je zou het zelfs een vrolijk deuntje kunnen noemen, al zit er ergens een wrang smaakje aan. Opnieuw een op en top neoprog-thema, die wordt gedragen door gitarist S. Kontakis, op een uitdagend ritme. Tekstueel eindigt de plaat dus met een positieve noot door dit nummer. A Memory Picture, het is als een foto genomen in de herfst, maar bekeken in de lente.
Dat de plaat door bassist Hyde is geproduceerd valt te horen. De nadruk op lage tonen maakt “Faded Leaves” een uitdaging voor elke geluidsinstallatie. De voor symfobegrippen niet eens zo heel bombastische muziek klinkt toch vol en wollig, weinig transparant. Het past bij de muziek en doet geen afbreuk aan het geheel, maar ik had toch een wat heldere productie de voorkeur gegeven. Met dit lichte puntje van kritiek kan ik LTN niet anders omschrijven als een enorme belofte voor de toekomst, temeer met de wetenschap dat “Faded Leaves” bedoeld was als een tussendoortje, daar de formatie druk bezig is met een conceptplaat. We zullen het snel genoeg weten. Tot die tijd hebben we hier dit beeldschoon werkje, die elke neoprog liefhebber aan zijn ‘wenslijstje’ kan toevoegen. Draai hem echter alleen maar in de herfst.
Markwin Meeuws