Labirinto Di SpecchiAlbum

Paul Carelli is waarschijnlijk een onbekende persoonlijkheid voor de meeste lezers. Maar in Italië is deze romanschrijver en dichter redelijk bekend en dan vooral om zijn legendarische album “Concerto Delle Menti” met Pholas Dactylus. Dit uit 1973 stammende album heeft een grote invloed gehad op de progressieve rockscene in Italië. Na dit enige album van deze band is het stil gebleven en geen van de leden heeft op muzikaal gebied nog iets van zich laten horen. Tot nu: Paul Carelli de verteller/zanger op bovengenoemd album is terug als gastverteller om een verhaallijn neer te zetten bij de nummers van de verder instrumentale band Labirinto Di Specchi. Paul Carelli is door Loris Furlan, eigenaar van Lizard Records, in contact gebracht met deze jonge band uit Siena. Een gedicht van zijn hand is uitgewerkt in muziek waardoor zijn aandacht getrokken werd. Paul Carelli zegt in een interview over de band: “Ze zijn allemaal student, erg jong, en in hun ogen zag ik een sprankeling, die een ‘wens om te creëren’ aangaf… echt leuk om te zien”. En dit enthousiasme, die wil om iets unieks te maken, is terug te vinden op dit album “Hanblecheya”.

Het album grijpt onder andere terug naar de psychedelische periode waarin Pholas Dactylus actief was. Deze psychedelische sferen van LDS (niet te verwarren met LSD J) zijn ook terug te vinden in hun albumart. Afbeeldingen die we vroeger ook op lp-hoezen konden vinden. Het zijn vier verschillende afbeeldingen, die uitgevouwd een compleet geheel vormen. Dit valt ook over hun muziek te zeggen: zeven losse composities, die samen één geheel vormen. Naast deze psychedelische rock heeft de muziek van LDS raakvlakken met moderne elektronische rockmuziek, post-rock, fusion, avant rock en ambiente muziek.

Het album is voornamelijk instrumentaal, slechts op een paar momenten onderbroken door de prettige en rustgevende stem van Paul Carelli. Hij vertelt in het Italiaans, zodat ik geen idee heb waar het over gaat. De twee toetsenisten geven het geheel een instrumenteel rijke basis, dat nog verder wordt aangevuld met akoestische en elektrische gitaren. Akoestische gitaren die tezamen met de cello een vredige sfeer neerzetten. Een arpeggio geluid dat opeens heftig wordt onderbroken door uitbarstende gitaarsolo’s. Een dynamische ritmesectie, ondersteunend aan het geheel, maar ook regelmatig sterk op de voorgrond. Deze instrumentale veranderingen, de wisselingen in stevige en rustgevende, ambiente en emotionele, passages, creëren een perfecte balans waardoor dit bijna 70 minuten durende album geen moment verveelt.

Opvallend is het 19 minuten durende meesterwerk Foll(i)a. Dit nummer bevat alle bovengenoemde ingrediënten. Zeker met een hoofdtelefoon op worden alle tonen en geluiden nog beter opgenomen, waardoor je in een trance wordt meegevoerd over stormachtige gebieden en over rustgevende valleien, bedreigend maar toch veilig, wegdromend in gedachten, ronddwalend in een doolhof van spiegels om uiteindelijk de zoektocht naar het onbekende, het grote mysterie, de Hanblecheya te starten.

Concluderend kan gezegd worden dat dit debuut van Labirinto Di Specchi terecht is  genomineerd als beste debuutalbum voor de Italiaanse Prog Awards 2010. Een band die oude symfonische rockmuziek weet te combineren met onze huidige progressieve muziek. Laten we hopen dat deze band geen één-album band wordt zoals hun geestelijke voorganger Pholas Dactylus.

Mario van Os