Lac PlacideAlbum

In 1980 deed de Amerikaan Eric Heiden heel de sportwereld versteld staan door op de Olympische Winterspelen van Lake Placid in eigen huis vijf gouden medailles bijeen te schaatsen. Momenteel zijn z’n tijden verpulverd, maar destijds zaten hele volksstammen aan de buis gekluisterd voor zijn rondjes 32,5.

Als ik “Closer”, de tweede cd van het Franse Lac Placide, ga onderzoeken valt me op dat niks maar dan ook werkelijk helemaal niks refereert aan dit nostalgische brokje wereldgeschiedenis. Bij mij rijst meteen de vraag in hoeverre de band zijn publiek ook aan de boxen zal weten te kluisteren. Na één keer luisteren wordt me duidelijk dat het behalen van vijf gouden medailles niet in het verschiet zal liggen, maar dat de band hooguit recht heeft op een onderscheiding vanwege hun eigenzinnigheid. De manier waarop de zang zich manifesteert is zeer apart, ongehoord eigenlijk en daardoor uitermate vermeldenswaardig. Eerst echter moet ik wat kwijt over de instrumentale sectie en de stijl van de band om zodoende de zang in een kader te kunnen plaatsen.

Lac Placide wordt in 1997 opgericht door de uit de metalhoek afkomstige bassist L’Archiviste Demurger en gitarist Senechal Morin. Dit om een veld te vinden waar ze zich muzikaal vrijer kunnen uitdrukken. De muziek komt tot stand als een drummer en een toetsenist zich met hun meegebrachte ervaring en hun persoonlijke visie bij de twee voegen. De heren krijgen ook van die rare Grobschnitt-achtige namen aangemeten en op de zangpositie na is er het geschikte format gecreëerd om te experimenteren met de elementen prog en metal. De muziek die door de heren gemaakt wordt valt niet aan te duiden als progmetal, daarvoor is ze te proggy en zijn de vervormde gitaarpartijen teveel een facet van het totaal. Enkele weken later wordt de band gecompleteerd met een opmerkelijk zangduo, Sa Majeste Roy en Le Rodeur Renaud. Zij zingt in het Engels en hij in het Frans, niet zomaar eens even maar constant en niet los van elkaar maar vaak dwars door elkaar heen. De band is dus al tien jaar bezig en dat in een ongewijzigde bezetting. Lac Placide is een onvervalste ‘eigen beheer’-band met twee demo-ep’s en het in 2003 verschenen debuut-album “Away” op zak. Als “Closer” wordt opgenomen is het de bedoeling dat hij het tij doet keren, maar deze is ook niet verder gekomen dan een distributie deal met Quadrifonic, de thuishaven van Nemo.

“Closer” laat een band horen met een enorme dadendrang en ik heb het idee dat men nogal verzuipt in hun eigen ambities vooral ten aanzien van de zang. Sla het cd-boekje maar eens open. De gigantische hoeveelheid tekst doet je huiveren. Met name Sa Majeste Roy is nogal aanwezig met haar theatrale gothic-stem. Ze kan een aardig potje zingen, toch hadden de liefhebbers haar graag wat meer op de rem zien trappen lijkt mij. Le Rodeur Renaud heeft ook zo’n theatrale stem en soms is dat net wat teveel van het goede. Dan lijken ze eerder concurrenten dan collega’s van elkaar. In het eerste nummer, Healing, is dat min of meer al aan de orde. Fans van het huidige Ange zullen echter graag een oogje toeknijpen en gewoonweg genieten van deze uitbundigheid. Het is eigenlijk het enige nummer dat zich wil laten vergelijken. Ondanks dat het behoorlijk flamboyant en vurig is blijkt eens temeer hoe de verhoudingen liggen. De met verve gespeelde gitaar- en toetsensolo doet daar niks aan af.

Het daaropvolgende Prologue is in feite niet meer dan 25 seconden geroezemoes. De cd telt nog drie van die non-nummers, alhoewel er in het laatste, Epilogue, wat muziek blijkt te zitten. Het is echter tien keer niks in vergelijking met het monumentale The Dark Gift dat in twee delen uiteen valt. Deze goed gecomponeerde song bevat aanstekelijke zanglijnen en sterke instrumentale passages. Het zijn met name bas en toetsen die het meest opvallen en doen uitzien naar meer van dergelijke momenten. Het is spijtig te moeten constateren dat de zang met zijn hoge ‘in je nek hijg’-gehalte de aandacht daar zo van afhaalt. Clown De Dieu, het prijsnummer van het album, laat gelukkig een grote variëteit horen die zijn effect ook heeft op de zang. De zestien prima minuten voeren langs allerlei contrasten, van progmetal tot jazzrock, en de zang ‘kameleont’ lekker mee. In Haïtise, The Trials en Illusion.org is er helaas maar ternauwernood aandacht voor de verrichtingen van de muzikanten.

Volgens de website van Quadrifonic vormen de verschillende invloeden van een ieder de kracht van Lac Placide. Ik vind echter dat ze ook juist de zwakte van de band blootleggen. Niet zelden klinkt de muziek nogal vrijblijvend en te vergezocht. Haïtise is vrij saai met open gitaar -en toetsenakkoorden. Het Steve Miller / King Crimson-achtige tussenstuk maakt het dan toch wel weer aardig. The Trials is louter irritant en Illusion, dat nog hoopvol begint met een lekker ritme en vol orgelspel, is dat ook.

“Closer” is het product van zes Fransen die hun beste beentje voor hebben gezet. Het resultaat is voor het grootste deel geslaagd te noemen. Jammer van die waas der ongemakkelijkheid waardoor het niet echt plezierig luisteren is naar het album.

Dick van der Heijde