Lacuna CoilAlbum

Wanneer je aan de symfonische progmetalband Lacuna Coil denkt, zullen de “ouderen” onder ons gelijk refereren naar één of twee albums van deze Italianen. Misschien drie. De kans is namelijk groot dat de albums “Comalies”, “Unleashed Memories” of “Karmacode” genoemd worden. De eerste jaren na de millenniumwisseling waren namelijk het meest succesvol voor de band. In populariteit, qua creativiteit en in wat mindere mate de verkoopcijfers, hoewel “Comalies” in die tijd de best verkopende plaat voor het label Century Media bleek te worden. Het is wat gechargeerd, maar je kunt zeggen dat drie, vier bands in Europa in die periode leidend waren voor het genre female fronted metal: Within Temptation, Nightwish, Epica en Lacuna Coil. Beschouwend kun je zeggen dat het genre (en de definitie) ontstond door bovengenoemde bands.

Opmerkelijk en tamelijk uniek, zeker in de huidige tijd, is dat zowel band als label elkaar vanaf het prille begin trouw zijn gebleven. De band is namelijk vanaf het eerste uur  ondergebracht bij Century Media en zoals gezegd was Lacuna Coil de eerste band die voor het label van één album meer dan 250.000 exemplaren verkocht. Dat het er een paar jaar later zelfs meer dan een half miljoen werden had het label nooit durven dromen. “Comalies” bracht ook het eerste succes van de band in de Verenigde Staten en als er één band vanaf het begin georiënteerd was op de Amerikaanse markt, was het Lacuna Coil, meer dan de andere drie genoemde bands dat waren. Luister na al die jaren bijvoorbeeld nog eens naar Our Truth op het album “Karmacode” (2006) en de link met een band als Korn is onbetwistbaar. Ook vind je invloeden van Rage Against The Machine op die plaat. Dit zijn twee succesvolle bands in Amerika rond de eeuwwisseling.

Het originele album “Comalies” werd in 2002 gereleased. In die tijd werd de muziek nog omschreven als symfonische progmetal, hoewel de Italianen toen al flirtten met andere soorten metal. De titel is niet zomaar ontstaan, zangeres Christina Scabbia vertelt hierover dat zij het schrijven van de teksten onderging als een comateuze ervaring. Zoals gezegd betekende “Comalies” de doorbraak van de band, zowel in Europa als in de Verenigde Staten. Om dat album na twintig jaar te vieren besloot de band de cd opnieuw op te nemen met de achterliggende gedachte: “hoe zou de plaat in deze tijd klinken?”

Wat is er veranderd? Ten eerste de duur van de tracks. Sommige songs zijn aanzienlijk korter geworden, andere juist langer. Zanger Andrea Ferro heeft een prominentere plek doordat zijn grunts en screams feller geaccentueerd klinken dan normaal. Waar Ferro in het verleden nog wel eens dieper in de mix werd gezet, is daar op dit album geen sprake van. Daarbij moeten we natuurlijk wel vermelden dat Ferro in het verleden vaak op de reguliere manier zong en zichzelf niet of nauwelijks bediende van grunts. Misschien wel de grootste verandering vind je in Daylight Dancer, waar de grunts van Ferro zorgen voor een rauwer en moderner effect. Ook zijn sommige vocale lijnen veranderd. Waar op het origineel in 2002 Ferro voor een vocale passage verantwoordelijk was, is Scabbia dat op deze versie of omgekeerd, luister bijvoorbeeld maar eens naar Unspoken. 

Een persoonlijke favoriet van het album uit 2002 is Angel’s Punishment. De versie op de 2022 XX-versie is subtiel vervangen met tv-quotes over corona en wat andere tekstuele veranderingen, toegespitst op de huidige tijd. Maar ook de sound is mysterieuzer, een stevige gothicsound met vleugjes van een band als The Dreamside. Diezelfde sound geldt voor Aeon, waar de onderbrekingen en stops uit de originele versie zijn verdwenen. Een totaal andere melodie, vibe en beleving, nagenoeg niet meer te vergelijken met het origineel. En dat geldt voor veel songs, ze zijn substantieel op positieve wijze veranderd.

Aan het eind van deze recensie een bijzondere conclusie. Wie een opgepoetste versie van het origineel verwacht komt absoluut bedrogen uit, de band heeft een significante verandering toegepast aan de originele songs. In het algemeen is de kwaliteit toegenomen maar qua netto speelduur is het album wel ruim zes minuten geslonken. Opvallend; aangezien zanger Andrea Ferro verhoudingsgewijs een groter aandeel heeft op deze cd zou je denken dat hij de show maakt op “Comalies XX”; het tegendeel is mijns inziens waar. Het is toch opnieuw zangeres Cristina Scabbia die het geluid van de band uniek maakt. Haar sound is kenmerkend en herken je overal, op elk moment en binnen elke context. Ja, de muzikaliteit van Lacuna Coil is uiteraard ook herkenbaar, maar wanneer Scabbia haar karakteristieke sound laat horen weet je altijd dat je te maken hebt met Lacuna Coil. En om terug te gaan naar het prille begin; waar zij in de beginperiode als sessiemuzikante is aangetrokken, is zij nu de onbetwiste schakel binnen de band.