Lacuna CoilAlbum

Laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: Lacuna Coil is in mijn beleving altijd een band van gemiddelden gebleven en toch heb ik het altijd een fascinerende band gevonden. Waarom is mij zelf niet helemaal duidelijk. Ik denk wellicht door de ongewone samenstelling van de band, de ietwat gevaarlijke schoonheid van zangeres Cristina Scabbia, de sound van de band en de daarbij kenmerkende stemmen van de genoemde zangeres en collega zanger Andrea Ferro. De band heeft op mij altijd een ‘lekkere’ uitstraling gehad. Een marketeer zou zeggen dat het product Lacuna Coil “goed is weggezet”. Als ik de muziek van de Italianen ergens onverwacht hoor, herken ik de muziek uit duizenden, ook al wil dat niet zeggen dat alles van buitengewone kwaliteit is. Voor de onbekenden van de band, Lacuna Coil maakt  stampende melodieuze metal met bombastische inslag.

Het vorige album “Karmacode” van Lacuna Coil was in de Verenigde Staten een groot succes, mede ook omdat de muziek hoofdzakelijk gecomponeerd was om juist die markt te veroveren. De Italianen hebben al jaren een goede verhouding met de Amerikaanse fans en ook bescheiden hitjes gescoord met albums als “Comalies” en “Unleashed Memories”.

Het is overduidelijk dat “Karmacode” voor succes heeft gezorgd in de V.S. Meerdere hitnoteringen en een grote tour was het gevolg van dat succes. “Shallow Life” moet daarom nog meer succes brengen aan de andere kant van de Atlantische oceaan. De band heeft daarvoor Don Gilmore aangetrokken, die ook een aantal albums van Avril Lavigne, Linkin Park en  Pearl Jam heeft geproduceerd.

Lacuna Coil maakt in mijn ogen geen complexe muziek. De band heeft het altijd in het achterhoofd gehad de wereld te veroveren met hun muziek. Ze componeerden daar de muziek naar: lekker in het gehoor klinkende stevige rock met een melodieuze en elektronische inslag, zonder al te veel poespas. Zangeres Cristina Scabbia en duo zanger Andrea Ferro zingen redelijk, maar hebben elkaar nodig om het geheel  spannend te houden. Zo is het dus ook met dit album al kan je de invloeden van producer Don Gilmore  goed horen, aangezien er invloeden van Linkin Park te horen zijn. Goed voorbeeld is de opener van het album Survive. Je verwacht elk moment dat de zanger van Linkin Park er door gaat schreeuwen. Gelukkig is I Won’t Tell You van ander kaliber, het is lekker vlot en catchy. Ondanks dat de muzieklijn simpel in elkaar steekt is dit één van de nummers die mij het meest bevalt, en ik zou er niet vreemd van opkijken als dit nog als single wordt uitgebracht.

I Like It is typisch een nummer die onder mijn omschrijving van de band in de eerste alinea valt. Dat stampt namelijk lekker weg en blijft goed hangen. Critici van de band kunnen van I’m not afraid wellicht zeggen dat op dit nummer de invloed van Gilmore het grootst is, aangezien zowel muzikaal als ook de zang erg veel overeenkomsten kent met die van Linkin Park. Toch moet je als kenner van beide bands zeggen dat Lacuna Coil op dit album niet bijzonder afwijkt van het in het verleden geproduceerde geluid.

Tot slot dit: titelsong Shallow Life is een juweeltje. Prachtig gedreven door een mooie piano en een simpele maar verslavende sample, zet zangeres Scabbia hier een mooie prestatie neer. Bijzonder prettige afsluiting, ook al is het niet representatief voor de muziek van Lacuna Coil. De hoofdmoot blijft toch aanstekelijke gitaarrock die een grote groep mensen zal aanspreken.

Ik ben niet verrast en niet echt teleurgesteld met dit album, het neigt naar overproductie en is geen blijvertje. Zo langzamerhand is de rek en de creativiteit er een beetje uit bij Lacuna Coil. Daarom maar even een subtiele hint voor de bandleden: wordt het niet eens tijd voor nieuwe projecten?

Ruard Veltmaat