LagartijaAlbum

Alles wat je (n)ooit wilde weten, kun je van het internet plukken. Hoewel, de zoekterm ‘Lagartija’ geeft weliswaar de stoute oogjes van een hagedis en een vergeten single van jaren ’80 giganten ‘Bauhaus’ als resultaat, maar heel veel meer kom je niet te weten over de band waar we hier van spreken. Naar het schijnt is “Particelle” het tweede wapenfeit van Lagartija, maar inhoudelijke informatie over de eersteling “Ricordi” uit 2009 moet ik helaas schuldig blijven. Aangezien de ontvangen promo zonder promosheet in mijn bus is beland, kan ik weinig meer vertellen dan wat er op “Particelle” te horen is. Ook wel zo makkelijk trouwens.

Laat ik voorop stellen dat ik vanaf het moment dat ik de onderhavige promo onder ogen kreeg geïntrigeerd was door “Particelle”. Hoewel de coverfoto nauwelijks simpeler kan, is de rokende dame in een – naar het zich laat aanzien – zuid Europees landschap, zich lavend aan de ondergaande zon een toonbeeld van rust, vrijheid en eigenzinnigheid. Bijzonder treffend, want de muziek van Lagartija biedt met hedendaagse Canterbury en vrij subtiele post-rock een soortgelijke mix. Het zomers zwoele, ietwat lome geluid van roffelende drums, aangevuld met enthousiaste en geïnspireerde improvisatie van toetsen, lo-fi piano en allerhande blaaswerk doet onmiddellijk verlangen naar een warme vakantiebestemming, waar je – bij voorkeur tussen de locale bevolking – met een heerlijk glas spiritualia van je vrijheid geniet.

Hoewel de momenten schaars zijn, verrast Sara Aliani je enkele malen met een zeer aangename, aan Beth Gibbons refererende praat/zangstem, die, hoe duister deze op zich ook mag klinken, lonkt en verleidt. Het zijn van die spaarzame momenten dat ik mij wat verloren voel en overvallen word door een acute behoefte op z’n minst enige kennis van de Italiaanse taal op te doen.

Lagartija doet het muzikaal gezien overwegend rustig aan, maar pakt op gezette tijden net zo makkelijk wat steviger door. Van luie, diepzinnige jazz naar wat rauwere post-rock, het klinkt allemaal vanzelfsprekend en pakkend. Al doende verrast men keer op keer door op speelse wijze uiteenlopende stijlen te vervlechten. Een aanpak die piekt op de lange, zinnelijke titelsong. Maar bovenal klinkt “Particelle” opvallend coherent, nooit gekunsteld en verdient het met deze vaststelling zonder twijfel het predicaat ‘blijver’.

Govert Krul