Larsson, LalleAlbum

Een van mijn favoriete platen uit 2008 is Karmakanics “Who’s The Boss In The Factory?”. Vooral het openingsnummer Send A Message From The Heart heeft indruk op me gemaakt. De mix van Transatlantic-achtige prog verweven met fusion vond en vind ik geweldig. Bassist Jonas Reingold en toetsenist Lalle Larsson leverden uitstekend werk af. Om deze reden was ik extra benieuwd naar Lalle Larsson’s Weaveworld.

Op wat gemompel na, is dit een volledig instrumentale plaat. Allerlei stijlen passeren de revue, maar nergens klinkt het echt geforceerd. Dit komt zowel door de doordachte structuren van de composities als door de subtiliteit van het spel van alle bandleden. Het openingsnummer Marionette bijvoorbeeld verandert rond de derde minuut in één moment van intensiteit en sfeer; van vrolijk naar een stuwend maar ingetogen stuk. Binnen een halve minuut luisteren we naar prachtige jazzakkoorden (overmatig, verminderd, sexten.. alles komt voorbij) die ons even rust gunnen. De heren weten dondersgoed wat ze doen en waar ze in het genre mee kunnen wegkomen. Door steeds in dezelfde maat te spelen en niet plotseling drastisch te veranderen in geluidseffecten en dergelijke, blijven de composities consistent en kunnen diezelfde composities elke radicale verandering aan, zonder dat het geforceerd klinkt. Misschien klinkt mijn beschrijving wat overdreven, maar het is nu net waar veel progbands in mijn ogen de mist ingaan. Het lukt Weaveworld in Newborn Awakening zelfs om vanuit een Latinstuk in 6/8 op een geloofwaardige manier over te gaan in een heviger stuk met een stevige metal-riff.

Adagio is een rustig nummer dat precies op het juiste moment te berde wordt gebracht. Het is een al bestaand klassiek stuk dat als rustpunt fungeert tussen al het prachtige fusiongeweld.

Het etiket prog is in dit geval op z’n minst bediscussieerbaar, maar ik kan er wel zeker van zijn dat het een hoop progliefhebbers zal aanspreken. In de titeltrack is er een stuk in het midden dat me wel wat doet denken aan King Crimson van de jaren zeventig of Pink Floyd van eind jaren zestig, maar over het algemeen is het niet typisch prog.

Waar Karmakanic voor progbegrippen behoorlijk goed verteerbaar is, vereist Weaveworld wat meer tijd en luisterinvestering, maar het is het allemaal waard voor een ieder die niet vies is van jazz, fusion en dissonantie in het algemeen. Jonas Reingold valt meer op dan ooit. Voorheen was hij veel te afhankelijk van de clichés van The Flower Kings (voor de duidelijkheid: ik houd van die clichés), maar met Karmakanic, 3rd World Electric en nu Weaveworld horen we veel meer van Reingolds talenten. Over Lalle zelf kan ik alleen maar enthousiast zijn… Wat een meesterlijke speler!

Houd ze in de gaten, die Zweden!

Manuel Huijboom