Lane, LanaAlbum

Wederom een hoopvolle Lana Lane release!

Om maar direct met de deur in huis te vallen: ik heb een haat/liefde verhouding met Lana Lane. Als notoire dromer en liefhebber van alles wat met ‘fantasy’ te maken heeft, schilderen de sprookjesachtige vocalen van Lana Lane mij regelmatig sfeervolle landschappen voor. De orkestrale en vaak theatrale aanpak kan ik meestal waarderen maar slaat helaas ook nog wel eens door. Verder gaat men te vaak voor kwantiteit in releases en is een meer kritische blik hier welkom.

Tot zover de inleiding want de bespreking van “Red Planet Boulevard” is waar het hier om draait en de weg die Lana Lane is ingeslagen is absoluut de juiste! Het album is sterk songgericht, ‘kleiner’ geschreven en geproduceerd, waarmee ik wil zeggen dat de soms teveel aanwezige versierselen uit het verleden naar de achtergrond zijn verdwenen. De symfonische hardrock krijgt evenals bij het geweldige “Lady Macbeth” voldoende ruimte, terwijl de composities toch dicht bij de kern blijven. Je zou kunnen zeggen dat voorzichtig wordt opgeschoven naar de meer melodieuze kant van de AOR. De eerste drie songs Into The fire, The Frozen Sea en Capture The Sun zijn pareltjes van rocksongs geworden die doen denken aan het betere werk van Seattle’s trots Heart. Lana’s fantastische vocalen zweven als het ware over de strak ingespeelde muziek heen. Deze instrumentale partijen zijn subtiel inventief, zorgen voor een bijzonder fraaie invulling en absolute meerwaarde. Overigens is de huidige line-up voor Lana Lane begrippen compact te noemen en doet Kristoffer Gildenlow (ex-Pain of Salvation en tegenwoordig lid van Dial) die op het laatste album met eigen composities “Lady Macbeth” nog de bas verzorgde, hier niet meer mee.

Als kanttekening kun je bij de kick-off van dit album melden dat de ‘Barracuda’-riff van Heart in verschillende vormen terugkomt maar storen doet het nooit. Een Heart-clone zoals bijvoorbeeld Dante Fox is Lana Lane zeker niet, ze maakt slechts handig gebruik van haar favoriete bron.

Met Jessica levert men vervolgens een heerlijke powerballad die veel doeltreffender is dan Our Time Now uit 2005 en mooi binnen de lijnen blijft. Nog een hoogtepunt dient zich aan in het fraaie No Tears Left dat doet denken aan Shine On Golden Sun, eveneens uit de “Lady Macbeth” periode. Lana zingt deze rocksong op eigen wijze naar heerlijke hoogten! Angels And Magicians zal mogelijk voor discussie zorgen vanwege de ogenschijnlijk lichtvoetigheid maar ik moet bekennen dat ik het een heerlijke meezinger vind…

Symfonisch drama is volop aanwezig in het donkere The Sheltering Sorrow met breed uitwaaierende gitaren over een comfortabel bed van toetsen en voorzien van een akoestisch intermezzo. Dit nummer had wel een echt einde verdiend in plaats van het armoedig weggedraaide volume, helaas een kwaal die ik vaker tegenkom op dit album. Blijkbaar is het bedenken van een slotakkoord soms lastig.

Op de valreep heeft men helaas nog een misser van jewelste toegevoegd met de afsluitende titeltrack. Deze instrumentale song geeft een compilatie van de 11 overige nummers, opent tenenkrommend en had voor mij niet gehoeven. Jammer ook om de minste track als afsluiter te gebruiken. Gelukkig is hiermee het enige zwakke moment benoemd op een verder meer dan geslaagd album.

Uit verschillende interviews valt op te maken dat de koers die Lana Lane anno 2007 vaart alles te maken heeft met haar huidige woonomgeving in het relaxte noorden van California. De back to basics benadering op “Red Planet Boulevard” is het gevolg hiervan. Volgens Lana is de muziek op dit album meer dan ooit representatief voor wie ze werkelijk is. In dat geval hoop ik dat ze de komende jaren nog veel meer van zich laat horen!

Govert Krul