Zouden de vier overgebleven heren van Landmarq met opzet voor een zangeres hebben gekozen om de vertrokken Damian Wilson te vervangen? Immers, als een zanger met zo’n markant stemgeluid vertrekt, kun je er donder op zeggen dat iedere nieuwe zanger met hem vergeleken zal gaan worden. Welke zanger zou de klus aankunnen om hem te doen vergeten? Nadat ze het een tijdje met Ian Gould hadden geprobeerd, bleek de oplossing voor dit vraagstuk redelijk eenvoudig. Uwe D’Rose en Steve Leigh haalden gewoon een oude collega bij de groep.
Hitchings had met D’Rose, Leigh en Wagstaffe al gespeeld in Quasar, dus de heren wisten wel wat ze in huis haalden. Ook in Strangers On A Train had ze haar strepen al verdiend, evenals in diverse projecten van met name Karl Groom en Clive Nolan. Mijn eerste persoonlijke kennismaking met haar stem waren haar vocale bijdragen op Pendragon’s “The Masquerade Overture”.
Het gevolg van de personele wijziging is dat “Science of Coincidence” een album is geworden waarop de vocalen erg centraal staan. Misschien dat daarom de muziek me zo nu en dan toch aan Strangers On A Train deed denken. Echter is dit album veel meer een bandproduct dan laatstgenoemd project, wat toch meer een kindje van Clive Nolan is. Wellicht dat een neoprogband als Satellite een betere vergelijking is. Een goed voorbeeld van de sterk aanwezige vocalen is de titeltrack die het album opent. Hierop is Hitchings erg prominent aanwezig; met name aan het einde van het nummer – waar ze de titel van het nummer een aantal maal zeer krachtig herhaalt – geeft ze haar eerste visitekaartje af. Het is een fijne uptempo rocker die het album lekker swingend opent. Deze goede lijn wordt in het tweede nummer The Vision Pit voortgezet, waar D’Rose en Gee heerlijk tegendraads spelen op een mooi toetsentapijt van Steve Leigh, die hier zo nu en dan ook op de Minimoog los mag gaan. Het leuke aan de titel van dit nummer is, dat het tevens de titel is van de vorige plaat. Iets wat Landmarq op de twee voorgaande albums ook al deed.
Zoals gezegd beschikt de nieuwe zangeres over een dijk van een stem. Ook in het bijna elf minuten klokkende Lighthouse veegt ze tijdens de refreinen en de machtige bridge de vloer aan met menig wannabee zangeresje. Het is de complete band overigens die hier geweldig op dreef is. Het maakt het nummer tot één van mijn favorieten van het album. Echter, ook als het gevoelig moet zijn, kun je bij haar aankloppen. In het prachtig gezongen Between Sleeping And Dreaming laat ze horen dat ze ook heel lieflijk kan zingen. Het nummer is een rustige piano-ballade, aangevuld met wat smaakvol gitaarwerk van D’Rose en wat baspedaalwerk van Steve Gee. Een mooi rustpunt na het muzikale geweld van het vorige nummer.
Dat de keuze voor Tracy Hitchings als nieuwe zangeres in meerdere opzichten een goede is geweest, uit zich ook in de credits op dit album. Allerminst is ze gekomen om alleen even de plaat in te zingen. Op zes van de acht nummers is ze verantwoordelijk voor de teksten en op één nummer is ze medeauteur van de muziek. Voor wat betreft de muziek is toetsenman Leigh de belangrijkste componist. Hij is (mede)verantwoordelijk voor zes van de acht nummers.
Aanvankelijk was ik nogal in tweestrijd met dit album. In eerste instantie leek de muziek me nog niet echt te willen pakken. Het is echter net als met bier of met koffie. De eerste paar slokken ben je allerminst zeker of dit een drankje is wat je de volgende keer weer zal nemen. Geef het echter even de tijd en na een tijdje kun je bijna niet meer zonder. “Science Of Coincidence” blijkt na meerdere luisterbeurten absoluut een uitstekende neoprogplaat. Je moet het schijfje alleen even de tijd geven. Het zou na deze plaat tot 2012 duren voordat er een nieuw album uitkwam. Laten we hopen dat ze in de toekomst wat productiever gaan worden.
Ralph Uffing