Progressieve rockbands kunnen soms vanuit het niets ontstaan. Tot aan het moment dat er een cd uitkomt merkt niemand de band op en zelfs na een release komt de publiciteit en bekendheid matig op gang. L’Anima is precies zo’n band die ongemerkt een tijdje geleden een cd heeft uitgebracht zonder dat het gepaard ging met veel roem en lawaai .
Deze vijfkoppige band L’Anima is het geesteskind van gitarist Pedro J. Caparros Lopez en zanger Andy Mitchell, de huidige zanger van de befaamde band The Yardbirds. De band waarin toppers als Jeff Beck, Eric Clapton en Jimmy Page in een ver verleden ooit deel van uit maakten. En ondanks dat Caporros en zanger Mitchell verschillende muzikale achtergronden hebben, delen ze een liefde voor progressieve rock. Nadat ze samen de fundamenten voor deze cd hadden gelegd, vonden ze een drummer, een basgitarist en gitarist om de groep compleet te maken. De groep is vooral mediterraan ingericht, met muzikanten van Italiaanse en Spaanse origine.
Het is niet eenvoudig om in een korte zin uit te leggen wat voor muziek L’Anima maakt, maar hou het vooral op complexe fusion prog rock met een metalen randje. Of beter omschreven: een intrigerende mix van metal, rock, jazz, Spaanse muziek en pop. Centraal in de muziek staat de Spaanse gitaar van Pedro Caparros, maar die is gek genoeg niet bepalend voor het totaalgeluid van de band. De Spaanse klanken zijn gewoonweg een element in het totaalgeluid die je vaak terughoort in de verschillende tracks, maar daaromheen worden veel complexe ritmes, maatsoorten en een grote diversiteit aan elementen toegevoegd. Bijvoorbeeld een koor, viool, tenorzangers en percussie. De muziek vaart wel op een grote mate van melancholie en klinkt vaak ook wat donker en mysterieus, vooral door de donkere riffs van de beide gitaristen. Een voorbeeld waarin dat goed tot uiting komt is de track Path To Serius. Het nummer begint positief, opgewekt en druk, maar de zware riffs halverwege de song zorgen voor een zwaar gemoed na afloop. En wanneer je de bijbehorende video op You-tube bekijkt, zorgen de beelden van verwoesting en brandende gebouwen voor de bevestiging van het doomgevoel.
Veel tracks van dit conceptalbum worden ingeleid door de al eerder genoemde Spaanse flamenco gitaar. Daarmee wordt in aanvang vaak een rustige song gesuggereerd, maar dat ontwikkelt zich enkele minuten later vaak in een wervelend en rockend vervolg. Bijvoorbeeld de langste song van het album: The Sound Of Waves. Naarmate de track vordert schuurt de muziek tegen metalrock aan met psychedelische elementen. Ook veel gebruikt in de songs, is de vervormde zang van zanger Andy Mitchell, waardoor het psychedelische karakter van het album wordt bevestigd. Zo nu en dan doet de muziek veel denken aan de beginperiode van Haken, maar tegelijkertijd is die vergelijking niet sluitend op het gebied van het totaalgeluid. De cd behoord in elk geval intensief beluisterd te worden voor er een klik ontstaat.
Het zal zonder twijfel de nodige tijd vergen om dit album te doorgronden. Althans, deze recensent kan na vele luisterbeurten nog geen algemene conclusie trekken of het album een gooi kan doen naar een top tien notering van een jaarlijstje. “Departures” is zeer zeker een interessant debuut, en de band is er eentje om in de gaten te houden. De tijd zal leren hoe dit stand houdt.
Ruard Veltmaat