Verrassend sterke female-fronted prog-goth!
Dat is nogal een stelling om een recensie mee te starten. Maar ik neem er niets van terug en wie het album “Dream Child” van Mattsson kent begrijpt waarom. Voor hen die dit genoegen nog niet hebben mogen beleven of dit (nog) niet van plan zijn, zal ik hier één en ander verklaren.
Beginnen bij het begin. Zoals in de discografie al te zien is, hebben we hier te maken met een ras-muzikant die zijn sporen ruimschoots verdiend heeft en door de jaren heen behoorlijk wat kwaliteit op schijf heeft gezet. Hoewel zelf multi-instrumentalist maakt hij voor elk album gebruik van studiogasten, waarbij moet worden aangetekend dat hij loyaal is aan hen die de juiste snaar weten te raken. Zo zijn drummer Eddie Sledgehammer en zanger Björn Lodin al veel vaker van dienst geweest en is als nieuwkomer nu alleen zangeres Adrienn Antal te noemen. Verder is Lars Eric Mattsson wellicht bekend als platenbaas van… Jawel, Lion Music! Hij kent dus het klappen van de zweep en dat is te horen op dit laatste wapenfeit waar hij vijf kwartalen voor heeft uitgetrokken. Twaalf juweeltjes van songs, voorzien van behoorlijk wat Oosterse en middeleeuwse invloeden. De zojuist genoemde Adrienn Antal beschikt over een gouden keeltje en daarbij levert ook ‘The Astral Orchestra’ een puike orkestrale prestatie.
Nog even terugkomen op goudkeeltje Adrienn: dit is een Hongaarse dame met de juiste looks die als belangrijkste invloeden Europe en Joey Tempest, Pink Floyd en U2 heeft. Ze beschikt over een stemgeluid vergelijkbaar met Within Temptation’s Sharon den Adel en valt op door niet overdreven op te vallen. Hiermee bedoel ik dat haar vocalen direct prettig in het gehoor liggen en zich meer gaan onderscheiden naarmate je haar langer hoort zingen. Ze is (hoewel ze het vast zou kunnen) geen octaven-koningin dus overdreven stemband-acrobatiek is er niet bij. Alles staat netjes in dienst van de compositie en Adrienn zingt precies zoals de song van haar verlangt.
De twaalf tracks op deze cd zijn van grote klasse. Zoals gezegd zijn er flink wat Oosterse en middeleeuwse invloeden, terwijl strijkers en blazers op de achtergrond (en soms wat meer vooraan in de mix) een sfeervolle, soms behoorlijk progressieve orkestrale invulling geven. De composities zelf liggen bovengemiddeld lekker in het gehoor en hebben een hoog meezinggehalte. De meeste blijven snel hangen en winnen vervolgens nog flink aan kracht naarmate je de cd vaker in je speler hebt zitten. Luister bijvoorbeeld eens naar titeltrack Dream Child en zeg dan eerlijk of je die niet uren later nog in je hoofd hebt zitten. Mooi meegenomen natuurlijk, maar daar waar bij nummers gebaseerd op een sterk refrein vaak snel de verveling toeslaat, vallen nu bij elke volgende beluistering meer en meer details op. Zo kun je de dreigende violen en pauken op de achtergrond noemen, het subtiele piano- en xylofoonwerk en de volvette gitaarsolo richting het einde van de song.
Killing Everything is één van de langere tracks, kent een fraaie basisriff en wordt op sprookjesachtig wijze aangevuld door de houtblazers die repeterend versnellen en weer in het ritme terugvloeien. Adrienn zingt het nummer wonderschoon in, maar dat doet ze eigenlijk gedurende het hele album. Erg sterk is de wisselwerking tussen klassieke arrangementen en metal. Dit is slechts voorbehouden aan het beste werk van Nightwish.
This Is Our Time laat weer die typische duizend-en-één nacht sfeer horen, afgewisseld met zigeunerachtige violen, futuristisch toetsenwerk en de huilende gitaar van Mattsson. En dit alles in een behoorlijke compacte compositie. Erg sterk!
See The Dreamer Behold geeft wederom alle ruimte aan Adrienn Antal, aanvankelijk slechts met pianobegeleiding. Mattsson verklaart haar later in het nummer met een uiterst functionele gitaarsolo de liefde en was ik hem zou ik deze dame direct vastleggen voor toekomstige cd’s, wat een kanjer! Hier volgt nog een onverwacht metalrandje met een wat rauwere mannenstrot die naar ik aanneem van Lodin is. Afsluitend duelleren progressieve toetsen met het orkest wat lekker vuurwerk oplevert. Zeven minuten en twintig seconden waar voor je geld.
Until Our Last Goodbye houdt het relatief simpel en rockt lekker weg terwijl het aansluitende Moonlight Dream prachtige dromerig is met zweverige violen en een relaxte slide guitar. Heart Of A Clown zal progressieve harten doen smelten met een stugge gitaarriff en (Hammond)toetsen. Ook op het donkere Life In The Shadows horen we deze combinatie terug zodat we kunnen vaststellen dat het herkenbare proggeluid vooral op het tweede deel van dit album aanwezig is.
Op het instrumentale Heaven And Hell Unite doet Mattsson het voor het eerst zonder zijn zangeres en laat een compositie horen die mij sterk aan Michael Harris doet denken met dito gitaarsound. Lekker stevige progrock, klasse!
Op het stemmige Goodbye ten slotte neemt een gekwelde Adrienn afscheid van haar geliefde maar hopelijk hiermee geen afscheid van Mattsson. Ik zou namelijk in de toekomst nog veel meer van deze ’tandem’ willen horen. “Dream Child” valt bij een heel breed rockgeoriënteerde publiek in de smaak, van prog tot gothic en verdient het door velen te worden beluisterd. Indien gewenst kun je voor een kleine € 10, – het album ook downloaden van Mattsson’s homepage. Zoals men in de Angelsaksische landen zo mooi pleegt te zeggen: Highly recommended!
Govert Krul