Lars Fredrik Frøislie

Wie denkt dat de progressieve rockliefhebbers per definitie een lastige consumentengroep zijn, komt wellicht bedrogen uit. Zo moeilijk zijn we niet. Onder ons bevindt zich namelijk een groep die eigenlijk met name veel geeft om een bepaald geluid. De een kijkt de ander aan met een cd’tje in zijn handen; “Is dit wat?”. De ander trekt knikkend een serieus gezicht met toegeknepen ogen; “Veel Mellotron”. De cd mag mee. Anderen gaan voor dingen als “Scheurende Hammond” of “De zanger klinkt als Gabriel”. Verkocht.

Juist voor deze groep mensen is er nu een cd/lp uitgebracht door toetsenist Lars Fredrik Frøislie, bekend van het succesvolle Noorse Wobbler. Het album “Fire Fortellinger” brengt de geliefde orgel- en Mellotronklanken op enthousiaste wijze opnieuw tot leven. Het album heeft een analoog geluid en alles is in een opwelling opgenomen, met zo weinig mogelijk takes, dan maar een klein menselijk foutje dat je kunt horen. Het komt de spontaniteit daadwerkelijk ten goede. De productie heeft een mooi breed en zelfs dynamisch geluid dat wellicht ook een audiofiel kan aanspreken.

Frøislie nam het album op tijdens de coronatijd en eigenlijk hadden sommige van deze stukken best aan de basis kunnen staan van een Wobbler-album, maar daartoe was er even geen gelegenheid. Ik heb zelf altijd een lastige relatie gehad met Wobbler. Een hoop van hun werk kan ik erg waarderen, maar elk album wordt (naar mijn persoonlijke smaak) een beetje ontsierd door Yes-achtige klanken en zinloze notenreeksen zonder melodie of gevoel. Bij dit soloalbum van Frøislie ligt de focus veel meer op de re-enactment van Emerson Lake & Palmer, het vroege Camel, PFM en het eerste werk van King Crimson. Vergeleken met de hedendaagse groepen komt Jordsjø in de buurt. Dit album ligt dus eigenlijk meer in mijn straatje.

Al het instrumentale werk op het album is van een prima en constante kwaliteit. De composities zijn allemaal pakkend en hebben een beeldende kwaliteit. De enige zwakte zit hem in de lage, vage en Noorstalige vocalen van Frøislie. Bij sommige passages wil dat best nog wel werken, maar bij vollere geluidslandschappen is zijn zoekende stem wel een beetje storend. Opvallend is dat de koorstukjes die hij heeft opgenomen wel erg mooi zijn. Dit album had een modern meesterwerk kunnen zijn als het door een goede folkzangeres was ingezongen, want de songwriting zelf is schoon van aard.

Frøislie nam echter alles zelf op, behalve de basgitaar. Ook de Rickenbacker van Nicolai Hængsle (Elephant9, Needlepoint) geeft de bekende kletterende klanken. Het geeft de plaat de nodige power die natuurlijk makkelijk ontbreekt als er geen elektrische gitaar is. Een nummer als Jærtegn kan dan nog verrassend punchy uit de hoek komen.

Natuurlijk kan ik nog vele alinea’s doorpraten over deze plaat, maar eigenlijk is deze recensie een beetje overbodig. Het kan namelijk ook zo: Mellotron. Hammond. Rickenbacker. ELP. Retro. Verkocht.