Latte E MieleAlbum

De Italiaanse prog is onweerstaanbaar als het gaat om wereldwijde populariteit; de platen van bands als PFM, Banco del Mutuo Soccorso en Le Orme doen het al jaren goed en vinden altijd weer nieuwe fans als die worden heruitgebracht. Het wat minder bekende Latte E Miele uit Genua bracht in 1972 bij Polydor “Passio Secundum Mattheum” uit, een episch album gebaseerd op de Mattheus passion, niet direct op het beroemde oratorium van Bach, maar er zijn door de melodieën heen wel wat overeenkomsten. Ruim veertig jaar na het album neemt de harde kern van de groep, die vijf jaar terug zijn vijfde album uitbracht, het werkstuk onder handen om met een uitgebreidere versie te komen.

In vijftig minuten ontbaart zich een zwaar symfonisch werk, in de vertrouwde voor Italiaanse prog zo vermaarde melodieuze vorm. Van het oorspronkelijke dertiendelige werk is de basis in grote lijn overgebleven, terwijl een handvol stukken is vervangen door aanvullende nieuwe delen, zodat het totaal tot 19 is opgeschroefd. Het geheel is beter opgenomen en ook veel beter uitgediept, inclusief koor en de voorname rol van de evangelist. Daarbij komt een aantal gasten op de proppen, van wie vooral zangeres Sophia Baccini (bekend van haar werk met Delirium, Presence en Osanna) en de grootste indruk maakt met haar volle stem.

Het is in dit pretentieuze werk mooi om te horen hoe de zwaar bombastische stukken worden afgewisseld met passages vol akoestisch spel en verfijnd bandspel. Ergens doet deze werkwijze denken aan het net zo imposante “Merlin – Bard Of The Unseen” van Kayak, dat ook jaren na dato in een nieuwer en groter jasje is gegoten, maar muzikaal is Latte E Miele toch echt zwaardere kost. Bepaalde delen doen zelfs denken aan het wat toegankelijkere werk van Isildur’s Bane en The Enid (luister bijvoorbeeld naar het laatste deel van Il Rinnegamento Di Pietro). Il Calvario klinkt, met de fameuze gitaarsolo van Dellacasa, een stuk standvastiger in vergelijking met het origineel. Een van de hoogtepunten van het album, vooral voor wie van scherp gitaarwerk houdt.

Ook recyclelt de groep een stuk uit 1972 dat destijds de plaat niet heeft gehaald: Toccata Per Organo. Twee minuten kerkorgel dat is opgepoetst voor een plek op de helft van het album.

Dit is zo’n meesterwerk waarbij de bombast alleen maar werkt in het voordeel van het totaal. Het onderwerp leent zich daar natuurlijk prima voor. Wat dit album pas écht afmaakt is de schitterende koorzang, die als een vloeiende rode draad door de hele plaat loopt en ook prachtig in balans blijft met vooral de gitaren en de percussie. Latte E Miele neemt zodoende een intelligente stap om niet simpelweg een oud album opnieuw in te spelen of 1 op 1 opnieuw uit te brengen, maar er flink wat nieuwe dingen aan toe te voegen. Een prachtige briljant van deze ‘gruppo genovese di rock progressivo italiano’.

Wouter Bessels