Laughing StockAlbum

Aan het einde van de recensie over het vorige album van de Noorse band Laughing Stock, “Zero Act 3 & 4”, verzucht collega Maarten na afloop van deze zware kost behoefte te hebben aan iets luchtigers. Die hartenkreet heeft Laughing Stock zich in de oren geknoopt. “Songs For The Future”, het vijfde album dat begin dit jaar uitkwam, is een stuk luchtiger. Dat maakt het nog geen opgewekte kost, overigens.

Zoals de band in het boekje vermeldt: de drie heren zijn geobsedeerd door de magische wereld van muziek, en dan met name de muziek van de jaren 80 van de vorige eeuw, de formatieve jaren voor het drietal. Die obsessie vertaalt zich in maar liefst twaalf nummers, waarvan er maar één langer is dan vijf minuten. Het zijn nummers die, net als de hoes, erg doen denken aan de muziek uit de ‘eighties’.

Verwijzingen naar XTC, zoals in For The Boys en The Ocean, liggen redelijk voor de hand, al was het maar door de aanwezigheid van oud-XTC-lid Colin Moulding, die het eerste stuk op zijn prettig omfloerste manier zingt. Op andere momenten ontdek je hoe het zou hebben geklonken als Duran Duran en Pink Floyd samen een plaat hadden uitgebracht, of hoe The Cure en Barclay James Harvest hadden kunnen samenwerken.

In It Is Time, het enige nummer dat een lengte heeft die je met prog associeert, ga je verder de galmende diepte van de new wave in, en herken je flarden van The Opposition, Joy Division, The Comsat Angels en al die andere bands die weltschmerz combineerden met een echoput. De melancholie druipt uit je speakers, en al snel komt het soort zwelgen in misère dat de sombere kant van de jaren 80 zo kenmerkte weer helemaal terug. It Is Time wordt overigens kunstmatig opgerekt, want het echte liedje is na vier minuten wel klaar. Daarna volgt een minuut stilte, gevolgd door een aan de drumcomputer van “Duke” van Genesis (ook jaren 80, immers) herinnerend ritmepatroontje en wat Vangelis-klanken.

Het moet me van het hart dat ik na een liedje of acht wel een beetje in slaap sukkel. Het is niet dat de liedjes niet goed zijn, al zijn het niet allemaal prijswinnaars, het is vooral dat een aantal erg saai is, chagrijnig en niet erg vrolijk. De jaren 80 waren natuurlijk niet de vrolijkste, maar om dat dan in onze herinnering te roepen, is eigenlijk geen aardig gebaar.

Daar komt bij, dat de zang niet heel erg goed is. Gastzangers Moulding, Bass en Sherwood valt weinig te verwijten, maar de heren van Laughing Stock zelf maken niet veel indruk op dat gebied. Muzikaal is het allemaal overigens prima, met een eervolle vermelding voor de blazerssectie, die een paar liedjes naar een grotere hoogte tilt.

Laughing Stock had, na het enorme epos dat “Zero” is geworden, natuurlijk groot gelijk om met iets simpelers terug te komen, maar “Songs For The Future” kan me niet echt bekoren. Het is geen slecht album, het is een intens grijs album. Met uitzondering van de aan XTC refererende, en wat opgewektere, liedjes is het een kleurloze, drenzerige plaat vol motregen. Daar heb ik, als Nederlander, niet per se behoefte aan. Ik kan immers ook gewoon naar buiten kijken.