LavianticaAlbum

Er heerste verwarring in huize van der Heijde. Even was ik in de veronderstelling dat Laviantica het nieuwe album was van Il Tempio Delle Clessidre, de Italiaanse band waar ik een paar jaar eerder al het debuut van had gerecenseerd. Ik snapte er niets van. Wat ik hoorde was vrij eenvoudige neo-prog terwijl de band die ik voor ogen had juist excelleerde met een weelderige pot jaren ’70 prog. Ook de bezetting was geheel anders, maar als ik een en ander bij elkaar optelde kon ik dat nog wel rijmen. Toch vond ik het raar. Enig onderzoek op internet wees uit dat ik behoorlijk in de bonen was. Ik zag dat  Laviantica  een nieuwe band is die debuteert met het album ”Clessidra” en ik las ook dat de nieuwe cd van Il Tempio Delle Clessidre  “alieNatura” heet. Een paar wapenfeiten rijker en een illusie armer zette ik alles in het juiste perspectief.

Als opvolger van een wereldplaat zou “Clessidra” behoorlijk tekort hebben geschoten, als debuutalbum echter is dit een prima schijfje. ‘Niet onaardig’ is eigenlijk een betere omschrijving. Het is het allemaal net wel, net niet. Op z’n best klinkt de band een beetje als het kleine neefje van Iluvatar, zoals dat blijkt uit de instrumentale afsluiter Laviantica. Toetsenist Paolo Musolino is componist van dit nummer. Hij ziet z’n geesteskindje gestalte krijgen met prachtig vioolspel, lekkere pianotonen en bevlogen gitaarfratsen, terwijl hij zelf de pannen van het dak speelt met wulpse orgel. Een ander nummer van zijn hand is de fraaie intro dat je met zijn zweverige toetsenklanken helemaal in het album trekt. Het schept de nodige verwachtingen zo aan het begin van de plaat.

In de zeven nummers die zich tussen deze sterke kop en staart bevinden komt het nogal vaak op het zelfde neer en dat is jammer. De heren kunnen behoorlijk spelen en beschikken nagenoeg allemaal over voldoende talent om een cd te maken die een uur lang gaat blijven boeien. Dat dit nu nog niet het geval is, lijkt slechts een kwestie van tijd. Neem het Dennis Mullen-achtige gitaarspel van Marco Palma in met name Sole. Of neem het zelfverzekerde basspel van Paolo Perilli en hoor hem een belofte zijn. Voor een ieder valt het niet mee om over de hele breedte te vlammen in komposities die dat ook al niet doen. Iets meer complexiteit zou dan ook geen kwaad hebben gekund. Ik haak in elk geval nog niet af. De band doet feitelijk niets verkeerd en ondertussen laat ik me in het Italiaans toezingen door Paolo Perilli en Paolo Musolino. Ze klinken nogal braaf maar dat past wel bij de muziek.

Al met al is”Clessidra” een cd die makkelijk weg luistert. Het bandgeluid is er lekker vol, de productie mooi in lagen en enkele nummers zijn behoorlijk goed. Het is jammer dat er zo bitter weinig van het album blijft hangen. Ik heb het schijfje zeker vijftig keer gedraaid en maar hopen dat het ging beklijven maar nop, niet één deuntje.

Dick van der Heijde