Progfrog is ontstaan uit jeugdwerk en heeft als thuisbasis gebouw ’t Blok in Nieuwerkerk aan den Ijssel, vlakbij Gouda. Men organiseert al ruim acht jaar zondagmiddagconcerten van progressieve rockbands. Als non-profit organisatie met een lage entreeprijs en zonder subsidie zien zij al jaren kans om een aantal veelbelovende maar relatief onbekende bands een podium te bieden. Een uitstekend initiatief van de heren van Progfrog, dat verdient navolging.
’t Blok, ingeklemd tussen regionale weg en spoorlijn, is precies zoals de naam al zegt: een rechthoekig gebouw zonder franje met een adequaat podium en een capaciteit van maximaal 150 bezoekers. Die waren er ook deze keer, de zaal was volledig uitverkocht, naar verluid een unicum.
We gaan getuige zijn van een uiterst intens en tegelijkertijd intiem optreden van Lazuli, het sympathieke Franse vijftal dat dit jaar al voor de derde keer Nederland aandoet na eerdere optredens in Valkenburg en Zoetermeer. Met een zeer enthousiast publiek, veel kenners en bekenden, de muziek werd luid meegezongen en er wordt meegeklapt en gedanst, de faam van de Fransen was hen al vooruit gesneld. Er heerst een intieme, gezellige sfeer, er worden gratis (!) warme hapjes rondgebracht tijdens het optreden, en ondanks de drukte is er toch voldoende ruimte om te dansen, hulde aan de organisatie.
Ze kwamen rechtstreeks uit het Verenigd Koninkrijk waar ze verbleven voor enkele shows, de dag ervoor was er nog opgetreden in Trecco Bay in Wales, een lange reis die voor behoorlijke vermoeidheid zorgde. Er werd echter dusdanig veel energie van het publiek ‘getankt’ dat de vermoeidheid nauwelijks als zodanig werd ervaren. Althans, volgens zanger/gitarist/componist Dominique Leonetti.
Vrijwel meteen om drie uur vangt het spektakel aan, de band zou uiteindelijk ruim twee uur spelen, onderbroken door een korte pauze. Tijdens opener J’attends Un Printemps is het geluid met name van de Léode nog matig, daarnaast staat de zware bas veel te hard, die laatste is overigens afkomstig van de linkerhand van toetsenist Romain Thorel. Daar is dat heerlijke (Franse) hoornspel van diezelfde Thorel tijdens Un Linceul De Brume, het geluid is al veel beter dan tijdens het openingsnummer.
Déraille, met zijn Arabische klanken en snoeihard geluid, wordt doorspekt met The Edge-achtige gitaarklanken van Gédéric Byar. In Le Miroir Aux Alouettes komt de marimba om de hoek kijken, er kan meegeklapt worden met de heldere stem van Dominique Leonetti. Hoofdrollen voor Léode en gitaar in duet met elkaar, terwijl toetsenist Romain Thorel de plek achter de drums en de plexiglas scheidingswand inneemt, zodat drummer Simon Barnavol zich aan de Afrikaanse trommel kan wijden. Mes Amis, Mes Frères wordt opgedragen aan ‘lost friends’ met belangrijke partijen voor de broers Leonetti op respectievelijk 12-snarige akoestische gitaar en Léode.
Les Côtes, the coast, met zijn spookachtige pianoklanken en razend crescendo met gitaar en Léode wordt gevolgd door Chronique Canine over de achtergelaten hond op de snelweg, ‘foxy’ brother Claude leeft zich uit op zijn zelfbouwinstrument. In Je Te Laisse Ce Monde zijn in de verte Peter Gabriel invloeden te horen, terwijl L’Arbre hoofdrollen kent voor hoorn, Léode en marimba. En niet te vergeten, de inmiddels bekende schroevendraaier act van Byar, het is feest, de publieksparticipatie is optimaal. Ook Homo Sapiens maakt zijn comeback op de setlist na enige tijd te hebben ontbroken. Na anderhalf uur spelen is het tijd voor een korte pauze, de baromzet dient gestimuleerd te worden.
Frontman Dominique Leodetti speelt het grootste deel van de avond op de door zijn zoon gebouwde Telecaster, de zelfbouw zit kennelijk in de familie. Engels is nog steeds een probleem voor hem, maar dat wordt door niemand als storend ervaren. De man heeft een bijzonder sympathieke uitstraling, een poging tot Nederlands, geholpen door een spiekbriefje met fonetisch schrift, zorgde voor een min of meer perfect uitgesproken, ‘hallo mijn vrienden’, ‘is alles goed?’, ‘dank jullie wel’ [dank iuli vel], het werd allemaal in dank en met een brede glimlach aangehoord door de fan schare in Nieuwerkerk.
De prachtige hoorn van De Deux Choses Lune start het tweede deel van de show gevolgd door Multicolère of ‘blue in the face’ met een spoedcursus Engels. Les Sutures gaat vergezeld van een kort verhaaltje over de reis vanuit de UK, per fiets volgens Dominique, een succesnummer oordelend naar de reactie van de fans. Les Courants Ascendants kenmerkt zich door klaaglijke tonen van de hoorn en een drumduet op snaredrum van Romain en Dominique.
Les Malveillants gaat gepaard met een korte intro van Dominique Leodetti over maskers en het bijna veroorzaken van een diplomatieke rel door tijdens een recent optreden in de UK de woorden ‘breakfast’ en ‘brexit’ met elkaar te verwarren. En ze hadden toch echt alleen maar honger gehad. Een funky hoorn solo plus Léode duet leidt uiteindelijk tot een ‘chant’ van het publiek, min of meer identiek aan eerdere optredens, met veel geklap en gezang van de enthousiast menigte. Uiteindelijk zijn alleen nog drummer en toetsenist op het podium aanwezig. Romain Thorel toont met sprankelend spel zijn veelzijdigheid, van jazzy tot klassiek, een sterk staaltje ge(mis)bruik van een Nord Electro 4 synthesizer, zijn geweldige solo loopt uit in een stukje J’attends Un Printemps, het openingsnummer. De setlist is grotendeels gelijk aan eerdere optredens dit jaar. Geen verrassingen, veel materiaal van “Saisons 8”, het goed ontvangen laatste studioalbum van de band, waarvan alle nummers werden gespeeld, met uitzondering van Mes Sembables.
Als eerste nummer van de toegift wordt Les 4 Mortes Saisons gespeeld, mooi sfeervol met alleen drie gitaren op het podium. Dan volgt de introductie van de bandleden en het volgende nummer van de toegift. Nos âmes Saoules, onze dronken zielen, wordt opgedragen aan de Engelsen, humor. Het titelnummer van de voorlaatste album blijft een sterke song en krijgt een super uitvoering mee. Het is tijd voor de traditionele afsluiter met negen handjes rond de marimba. Deze keer wordt het Beatles nummer Michelle op kunstige wijze vervlochten in het geheel, wat vanzelfsprekend leidt tot fors meezingen door het gemiddeld iets oudere publiek waaronder veel dames. Er is weer aan klantenbinding gedaan door het Franse kwintet, een uitzinnig publiek schreeuwt, fluit en klapt zijn handen stuk. De band mengt zich, naar goed gebruik, vrijwel direct na afloop tussen de fans. Een prima besteding van een toch vaak verloren zondagmiddag en ruim op tijd thuis voor Studio Sport, merveilleux.
Verslag: Alex Driessen
Foto’s: Hans Korbee (Progfrog)