LazuliAlbum

De eerste track van dit album wordt aangeduid met een haakje open en duurt slechts acht seconden. In die korte tijd is het getik van een metronoom te horen wat een verwijzing is naar de albumtitel. Het gaat hier om beats. Deze 48-minuten durende cd bevat er dus precies 4603. Zoals gezegd wordt de eerste track aangeduid met een haakje open. Het album eindigt dan ook met een haakje sluiten en hoewel dat wat tussen haakjes staat vaak van mindere betekenis is, hebben we hier te maken met negen nummers die prominent aanwezig willen zijn.

De structuur van deze nummers is songmatiger dan ooit, maar schrik niet. De bezetting mag dan op een aantal plaatsen gewijzigd zijn, de muziek op deze inmiddels vijfde cd van de Franse band heeft nog steeds die betoverende gloed. Dat is eigenlijk wel logisch. De frontlinie is namelijk nog hetzelfde. Wederom toont zanger Dominique Leonetti zijn expressies. Met zijn hoge stem klinkt hij altijd melancholisch, zowel in de ingetogen nummers als in de uitbundige. Zijn sprankelende vocalen staan perfect in balans met de enigszins donkere muziek. Het is alsof hij naast je zit en ook al versta je geen woord Frans, Leonetti is je beste vriend. Van hem slik je alles. Het zijn immers zijn composities.

Naast zanger is Leonetti ook gitarist bij de band. Hij doet dat weer samen met Gédéric Byar. Voorheen had Lazuli ook nog iemand in de gelederen die Warr-gitaar speelde. Dat is niet meer. In plaats daarvan heeft de band in de persoon van Romain Thorel een toetsenist gerekruteerd en dat is nieuw. Het resultaat mag er zijn.

Wat het album zo fraai maakt is de combinatie van compactheid en onmetelijke diepte. Het heeft Claude Leonetti ertoe aangezet zijn leode alle ruimte te geven en ‘mes amis…’ wat een beheersing legt de man aan de dag! Was Leonetti in het verleden nog wel eens aan het freaken op zijn instrument, op ”4603 Battements” is hij heer en meester over de door hem ontworpen aanpassing. Leonetti bedacht de leode nadat hij in 1986 door een motorongeluk aan zijn linkerarm verlamd raakte. Het is een geweldig instrument en het is ook geweldig dat hij toch nog muziek kan maken. De ontzagwekkende klanken ervan houden het midden tussen die van een synthesizer, een gitaar en een zingende zaag. Het is om wild van te worden. Als Leonetti het op z’n heupen krijgt en gaat soleren (iets dat gelukkig erg vaak het geval is), gaat het werkelijk stormen. In het machinaal klinkende Je Te Laisse Ce Monde houdt hij zich nog even in, maar in het oosterse stuk van Le Miroir Aux Alouettes gaat hij helemaal los. Magnifique! Dit wat bedompte nummer wordt fraai opgebouwd door ondermeer marimba. Het is een goede zaak dat de nieuwe drummer een marimba in z’n set heeft, want ook deze bedaarde klanken vormen een essentieel onderdeel van het Lazuli-geluid en geven een mooi tegenwicht aan de heftige leode. De coupletten van Dans Le Formol Au Museum zijn met de nadruk op elke tel typisch Lazuli. Toch haalt deze band z’n herkenbaarheid uit het feit dat hun muziek zo intrigerend is. Je haalt ze er zo uit of ze nu een ballade spelen als 15H40, een progmetalsong als Les Malveillants of een chanson als Saleté De Nuit. Met het ‘laatste’ nummer, Festin Ultime, is het hek helemaal van de dam. Lazuli weet zichzelf te overtreffen en dat is gezien de andere nummers van de plaat eigenlijk onmogelijk. J’écris, j’écris zingt Dominique Leonetti en het kippenvel staat al direct overal. Het nummer zwelt aan, Leonetti gaat meezingen met de leode en er is geen ontkomen meer aan. Broer Claude komt met een solo op de leode waar de honden heel veel brood van lusten.

“4603 Battements” heeft een heel donkerpaars hoesje met een lichtpaarse opdruk. Dat de uitstraling daarvan net zo intens is als de muziek zelf, lijkt een voor de hand liggende conclusie en zo is het ook. Toch mag je je nog iets afvragen. Waarom is het hoesje niet rood met zoveel hartstocht of blauw als een heldere zee? Waarom niet groen vanwege het buitenaardse of geel als de stralende zon? Ach, het maakt niet uit, bij Lazuli kan alles.

Dick van der Heijde