LazuliAlbum

Als je optimaal wil genieten van “Nos Ames Saoules”, het zevende studio-album van de Franse progband  Lazuli, geef de volumeknop dan een flinke zwieper. Wel is het raadzaam de bas wat terug te draaien, anders word je weggeblazen. Zoals altijd komt de band met opzwepende, bombastische muziek die erg ritmisch van aard is en een donkere tint heeft. Deze  moet kamerbreed beluisterd worden, zodat je de muziek met heel je lichaam kunt ervaren. De emoties moeten uit je boxen knallen. Hoewel Lazuli ook nu weer met de nodige subtiliteiten komt, is het echt het beste de hoofdtelefoon af te laten.

“Nos Ames Saoules”, dat ‘onze dronken zielen’ betekent, ligt in dezelfde lijn als voorgangers “4603 Battements”(2011) en “Tant Que l’Herbe Est Grasse”(2014), albums die gemaakt zijn nadat Lazuli drastisch van bezetting veranderde  en die alle dezelfde muzikanten in de gelederen hebben. Te horen is weer een centrale rol voor het glijdende geluid van de Leode, een  Chapmanstick  annex zingende zaag-achtig instrument dat Claude Leonetti bouwde toen hij door een motorongeluk in 1995 aan zijn linkerarm verlamd raakte. Natuurlijk is de Leode van de partij, het is immers hun handelsmerk, evenals het gitaargezwiep, de expressieve Franstalige zang en de daverende drums. Weinig nieuws onder de zon dus, zei hij kort door de bocht. Toch valt het op dat sommige nummers een wat toegankelijker melodie hebben en dat het bandgeluid iets compacter is. Ook zal je een loep nodig hebben wil je de oosterse akkoordwendingen waar de band om bekend staat kunnen vinden. Lazuli lijkt meer op z’n gemak en dat maakt dat “Nos Ames Saoules” buitengewoon lekker weg luistert.

Het album telt tien nummers die onderverdeeld zijn in zeven fraai gestileerde songs en drie opstoppertjes waaronder een stemmig blaasarrangement op de Franse hoorn. “Nos Ames Saoules” staat bol van de variatie. Door opener Le Temps Est A La Rage met z’n prachtige opbouw van klein naar groot raak je helemaal in de ban van de muziek. Je hebt er geen erg in maar voordat je het weet heb je al vijf nummers achter je kiezen. Het is niet dat Lazuli geen indruk maakt, want zelfs een toegankelijk nummer als Le Lierre klinkt groots en de finale van het zwierige Vita Est Circus kent gesoleer op gitaar en Leode waar je heel blij van wordt. Chaussures A Nos Pieds heeft ook dat ontzagwekkende, of je het nu hebt over het Peter Grabiel-achtige begin of de uptempo gitaarsolo aan het eind. Ook in de andere helft van het album vliegt de tijd voorbij. Le Mar Du Passe en Les Sutures zijn de meer donkere nummers van het album en hebben een betoverend effect op de luisteraar. Wat dat betreft sluit het zinderende titelnummer met z’n vele herhalingen daar goed bij aan. Het is om ademloos van te worden. Pas met de piano van het afsluitende Un Ouil Jete Par La Fenetre kom je weer helemaal bij je positieven.

Je kan dan weer normaal nadenken en relativeren. Het zal toch bij een ieder glashelder zijn dat Lazuli met dit album wederom de hoogste graad van erkenning en waardering verdient. Of ze die krijgen is een tweede. Lazuli maakt het zich zelf dan ook niet zo makkelijk. De Franstalig zang en de glijdende tonen van de Leode zijn twee hobbels die je moet nemen. Neem je die dan ben je spekkoper. Daar zit je dan met je versterker op standje elf.

Dick van der Heijde