Orme, LeAlbum

Ook al woon ik samen met een afgestudeerd muzikante, ik begrijp als muziekleek niet veel van het begrip contrapunt. Ik zei: “is een contrapunt dan eigenlijk een zeer eenvoudige canon?”, waarop haar antwoord was dat een canon, ook wel kettingzang genaamd, meer een simpele fuga is. Ik geef het op. Je hebt muzikanten en luisteraars. Nu, als luisteraar kan je gemakkelijk genieten van “Contrappunti”, het derde meesterwerk op rij van de Italiaanse band Le Orme.

Le Orme geldt binnen de Italiaanse symfonische rock als één van de Grote Drie, met de kanttekening dat ze altijd wel als derde worden genoemd. Le Orme is muzikaal gezien eigenlijk de evenknie van het Britse Emerson, Lake and Palmer, maar dan wel goed. Qua positie, maar ook wel muzikaal en qua consistentie is het eigenlijk meer de Italiaanse Camel. De band kent een lange, maar evenwichtige carrière, zonder echte dieptepunten, maar waar de hoogtepunten nooit zo hoog zijn als de collega’s van PFM en Banco del Mutuo Soccorso, de andere twee grootheden die ik bedoel.

“Contrappunti” is de zesde plaat van Le Orme, die weliswaar niet zoveel indruk maakt als de twee voorgangers, de conceptplaat “Felona E Sorona” (1973) en het eveneens fantastische “Uomo Di Pezza”. “Contrappunti” kent veel meer klassieke invloeden dan de twee voorgangers, met name goed merkbaar bij het titel- en openingsnummer Contrappunti, waar het gegeven van het contrapunt volgens deze leek goed word voorgespeeld. Ook het grappige, eveneens instrumentale Aliante heeft een klassiek, repetitief element in zich. De gezongen stukken zijn minder opvallend. Aldo Tagliapietra heeft een – vind ik – warme, zoete stem, die ik graag hoor, maar in niets lijkt op de vaak opera-achtige zangers die menig Italiaanse band kent. Zijn stem maakt van een feitelijk zwakke compositie La Fabbricante D’Angeli, het enige mindere nummer van de plaat, toch een acceptabele zit.

Naast de fabuleuze openingstrack, gelden de twee afsluiters Notturno en Maggio, die vrij naadloos in elkaar overlopen, als het hoogtepunt van de plaat. Hypersymfonisch, klassiek geïnspireerd, maar ook niet té bombastisch. Het drumwerk van Michi dei Rossi wordt slechts geëvenaard door het toetsengeweld van Tony Pagliuca.

Toch wringt “Contrappunti” een beetje. Het voelt alsof het ook het laatste meesterwerk is van de drie heren, reden om vanaf de volgende plaat het roer meerdere keren volledig om te gooien. Dat neemt niet weg dat dit eindpunt van Le Orme toch respect verdient. Vooral het experimentele einde van Maggio met daarna het majestueuze slot, dat hoor ik graag. Ja, dit is Le Orme ten voeten uit!

Markwin Meeuws