Orme, LeAlbum

Vijf jaar hebben we moeten wachten op de opvolger van Le Orme’s comebackalbum “Il Fiume”. Dit album liet een wat rustiger Le Orme horen, maar ook een band die gelukkig wel trouw bleef aan haar afkomst. Dit in tegenstelling tot vele andere Italiaanse prog legendes (o.a. PFM, Locanda Delle Fate), die met een nieuw album kwamen in de jaren ’90. Le Orme nestelde zich met dit album, maar ook met name door hun schitterende optredens, met gemak weer aan de top van de Italiaanse symfo-scène. Een belangrijk kenmerk voor de bekendste bands uit deze scène is de voorliefde en een hoofdrol voor het toetsenarsenaal. Le Orme is daarvan ook een goed voorbeeld. In essentie is hun geluid gebaseerd op het herkenbare Emerson, Lake & Palmer-sjabloon: klassiek aandoende thema’s en de afwisseling tussen hammondorgel- en synthesizersolo’s. Het grote verschil is dat Le Orme zich na verloop van tijd verder durfde te ontwikkelen en bijna nooit is afgegleden naar de kitsch van ELP.

Zo ook niet op dit album waarmee Le Orme een ode brengt aan de vier elementen: Wind, Aarde, Water en Vuur. Het album is conform onderverdeeld en tezamen maken deze delen weer één, dik 42 minuten lang, geheel. Het zou net zo goed een eerbetoon kunnen zijn aan de Muzikale Elementen waarvan Ritme en Begeleiding de eerste twee zijn. Beide zijn uitgekiend aanwezig op dit album. Drummer Michi Dei Rossi laat de muziek regelmatig dansen van vreugde. Hij weet echter ook wanneer de muziek vraagt om eenvoud. Toetsenist Andrea Bassato weet met zijn gevoelig spel op de achtergrond net dat kleine beetje extra kleur te geven aan de muziek en zorgt voor de benodigde ruimte voor de solisten. Ook in zijn eentje staat hij zijn mannetje zoals, in het solopianostuk Danza Della Pioggia. Opvallend hoe Le Orme het moment waarop dit stuk komt, weet te timen. Het is exact het punt waarop de luisteraar verlangt naar een pauze, een moment van bezinning. Want na de eerste twee breed symfonische delen is Pioggia er één waarin, net als op “Il Fiume”, ruimte is voor de sitar van Aldo Tagliapietra. Samen met de viool van Bassato krijgt dit gedeelte daardoor een raga-achtig (Indiaase muziekstijl) gevoel.

Als de eerste twee elementen niet in orde zijn, kan er van het volgende natuurlijk niet veel terecht komen: Melodie. De heren van Le Orme zijn ware edelsmeden op dit gebied. Een perfect voorbeeld daarvan zijn de oneindige variaties op hetzelfde thema, die het eerste deel Vento (Wind) kenmerken. Daarentegen heeft men nergens op dit album het idee dat een melodie te lang wordt uitgemolken. Integendeel, de rijkdom aan melodieën is indrukwekkend.