LeafbladeAlbum

Dat er zo rond het begin van de jaren negentig iets in het water zat (of liever: de regen) in het noorden van Engeland wisten we al. Daar stond de wieg van bands als Anathema, My Dying Bride en Paradise Lost. Stuk voor stuk bands die met veel succes teren/teerden op dat onbeschrijvelijke gevoel van melancholie dat in een mens opkomt als hij of zij geconfronteerd wordt met beelden van afbrokkelende kantelen in de avondmist, ofzoiets. Ze doen ons verlangen naar vervlogen tijden.

Terwijl de hiervoorgenoemde bands succesvol werden, stierf een kleiner broertje uit diezelfde wieg, Valle Crucis, een stille dood. De band, genoemd naar een vervallen klooster in Wales, stond dichter bij het onaangestaste en voormiddeleeuwse Engeland. Dat kwam blijkbaar beter tot zijn recht in een akoestische setting. Zanger en gitarist Sean Jude borg de elektrische gitaar op, en kwam jaren later, vergezeld door jeugdvriend Danny Cavanagh (bekend van Anathema), op de proppen met het akoestische Leafblade. Vele shows volgden in de voorprogramma’s van Anathema en Antimatter. De debuutplaat Beyond, Beyond stond bol van de rustige, Keltisch aandoende folk, vol prachtig gitaarspel en smaakvolle teksten. Toch heeft de band het stapje omhoog daarmee niet kunnen maken. Voor het merendeel van de Anathema en Antimatter fans was Leafblade misschien net té rustig.
Dat stapje omhoog is met de nieuwe plaat, The Kiss Of Spirit And Flesh, misschien wel gemaakt. De akoestische gitaar staat nog steeds centraal in het geluid, maar met de toevoeging van een drummer (Daniel Cardoso, bekend van, jawel, Anathema) en wat zware elektrische gitaren heeft Leafblade een dynamischer geluid gekregen, en daarmee meer diepgang.

Opener “Bethlehem” begint als een rustige ballade, maar als de rest van de band invalt, moet je door het samenspel van akoestische en elektrische gitaren automatisch terugdenken naar het Anathema en Porcupine Tree van omstreeks 2000. De climax van het tien minuten durende nummer wordt aangedreven door stuwende drums en een orkest uit een kastje, waarna de rust weer de bovenhand krijgt en het cirkeltje weer rond is.

Het nummer staat symbool voor het hele album. De essentie van Leafblade, namelijk het goede gitaarspel van Sean Jude, gekoppeld aan zijn sterke composities, sterke stem en dito teksten, is bewaard gebleven. De toevoeging van de extra instrumenten geven Leafblade dat beetje peper dat het misschien wel nodig had. Met hun nieuwe album nemen ze de tijd om de mogelijkheden binnen hun nummers te verkennen. De progliefhebber met een voorkeur voor het rustige, minder technische werk kan met een nummer als Sunset Hypnos waarschijnlijk prima uit de voeten. Liefhebbers van het klassieke werk worden bediend met “Fuchsia”. Al met al is The Kiss Of Spirit And Flesh een gevarieerder, en daarmee geslaagder werk dan het debuut. Hopelijk kan deze weg worden voortgezet.

David Nummerdor