Leap DayAlbum

In 1950 kwam het boek “Worlds In Collision” uit van de uit Rusland afkomstige psychiater Immanuel Velikovsky. Het boek deed nogal wat stof opwaaien omdat hij zich niet baseerde op wetenschap, maar op oude kosmologische mythes. Hij stelde onder meer dat de planeet Venus nog helemaal nog niet zo oud is en dat deze eerst enkele malen als een grote komeet om de aarde scheerde. Daardoor kon ongedierte zich enorm snel voorplanten en daarmee verklaarde hij weer de verschillende plagen die het Egyptische volk moest ondergaan, zoals beschreven in het oude testament. De mans theorieën worden overigens door menig wetenschapper verguist. Vanwaar deze inleiding vraag je je wellicht af? Welnu, de Nederlandse band Leap Day gebruikte dit boek als inspiratie voor een conceptalbum. Een dubbelalbum, waarvan dit het eerste deel is.

Ik vind het knap hoe een groep muzikanten, die vanuit allemaal andere bands bij elkaar zijn komen, samen tot een album weten te komen. Dat betekent dat er voor ego’s geen ruimte is en dat er een grote wil tot samenwerken is. Leap Day mag inmiddels ook geen gelegenheidsformatie meer genoemd worden. De band heeft een heel eigen geluid waarmee ze zowel liefhebbers van de meer traditionele symfonische rock als de neo-prog fans bedienen.

Ook op deze nieuwe schijf is veel moois te ontdekken. De nummers voelen vaak wat weidser aan, meer uitgesponnen. Dat komt enerzijds door de vrij lange speelduur van de nummers, maar ook door het gelaagde toetsengeluid van de twee huistoetsenisten, Gert van Engelenburg en Derk Evert Waalkens. Ze zijn constant aanwezig met frisse loopjes, slepende solo’s en ondersteunende toetsentapijten. Ook Eddie Mulder laat goed van zich horen. Verbazingwekkend hoeveel gevoel hij telkens weer in zijn solo’s weet te leggen.

Qua productie had het album beter verdiend, vind ik. Deze is soms aan de vlakke kant en klinkt dan tegen het oubollige aan. De drums blijven ook wat op de achtergrond. Een meer volle, sprankelende en in-your-face productie had het geheel zonder twijfel beter gemaakt. Het gebruik van samples is dan weer wel uitstekend gedaan.

Niet alle nummers zijn even sterk, zo verloopt Haemus vrij recht-toe-recht-aan en is het refrein van Chasing Directions een tikje zoutloos, maar elk nummer heeft instrumentale passages die heel veel goed maken. Een nummer als Insects is dan weer wel echt een topper. Het gebruik van samples is hier perfect en het nummer weet helemaal onder je huid te kruipen. Signs On The 13^th trekt als een film aan je voorbij en heeft een melodie die lekker aanstekelijk is en al snel de hele dag in je hoofd blijft hangen.

Al met al heeft Leap Day een prima album afgeleverd dat het naar mijn menig vooral live erg goed zal doen. Ik ben benieuwd naar het tweede hoofdstuk van dit tweeluik.

Maarten Goossensen