Leaves’ EyesAlbum

Ten tijde van dit schrijven breekt oktober weer aan. De dagen worden korter, de lucht wordt grauwer en de blaadjes vallen van de bomen. Tijdens deze donkere dagen ontstaat bij ondergetekende altijd een intens verlangen naar de zalvende werking van symfonische metal… Laat Leaves’ Eyes nu toch mooi eens met een nieuw album zijn gekomen! Laat die blaadjes dan maar vallen!

Met “The Last Viking” sluit de Duits-Noorse symfo-metal formatie op bombastische wijze de trilogie af die ze met eerdere albums “Vinland Saga” en “King Of Kings” zijn gestart. Een trilogie waarbij de geschiedenis en mythen rondom Scandinavië uit de Viking-tijd een centrale rol spelen.

Op eerdergenoemde albums stond de heldere, betoverende stem van zangeres Liv Kristine centraal. De trilogie wordt met “The Last Viking“ echter afgesloten met zangeres Elina Siirala, wiens stem net wat dieper en warmer is en doet denken aan bijvoorbeeld Manuella Kraller (ex-Xandria). Mede door deze nieuwe frontvrouw doet de muziek erg herfstig aan en zorgt voor een frisse wind binnen een gevestigde band.

Het toeval wil dat Siirala de nicht is van Nightwish meesterbrein Tuomas Holopainen, een gegeven dat mij wel bij het grootste punt van kritiek brengt. Leaves’ Eyes zet met “The Last Viking” een sterke symfonische metal plaat neer, een genre waarbij van innovatie al nauwelijks meer gesproken kan worden: de ene band klinkt net als de andere, subtiele verschillen daargelaten. Het genre lijkt zo één grote familie. Dat hoeft niet erg te zijn en persoonlijk vind ik het geen probleem, toch kan ik me voorstellen dat menig lezer hier wat zwaarder aan tilt.

Goed. Tot zover het knelpunt, want met “The Last Viking” levert Leaves’ Eyes verder een vakkundig in elkaar gezette kolos van een plaat neer die zeker zijn plek verdient in het symfonische metal-landschap. Warme, vrouwelijke en opera-achtige zang wordt afgewisseld door rauwe mannelijke grunts. Gepaard met lichte folk-elementen en Noorse thematiek geeft dit het album een aardse en herfstachtige sfeer mee. Deze sfeer wordt vervolgens direct na een brutaal epische intro overgedragen aan de luisteraar doormiddel van aanstekelijke rockers, opzwepende riffs en heerlijke ballades.

Fans van symfonische metalbands als Xandria of het vroegere Nightwish kunnen zich zonder zorgen laven aan dit muzikaal ietwat ongeïnspireerde maar zeer vakkundig in elkaar gezette slotstuk op een sterke trilogie. Dit album zal ik aankomende herfst en winter ongetwijfeld met grote regelmaat door mijn speakers pompen.