Leech Album

Het postrockgezelschap Leech is nog nooit door Progwereld besproken. Deze recensent kwam daar een paar jaar geleden achter, toevallig nadat de connectie ‘Progwereld – Leech’ maar één resultaat opleverde. Het blijkt een nummer van Katatonia te zijn op het album “Dead End Kings”. En toch is de Zwitserse band Leech bijna net zo oud als de band uit Zweden

Leech werd al in 1995 opgericht door Marcel Meyer (gitaar, piano), Urs Meyer (gitaar, piano) en Serge Olar (drums). Vanaf het begin richtte de band zich op experimentele, instrumentale muziek. Informatie zoeken over deze band is niet makkelijk, er is weinig over te vinden, de bandnaam komt wel veelvuldig voor, zo bestonden er Nederlandse, Engelse en Duitse gezelschappen met dezelfde naam. De band lijkt ook niet veel te geven om online zichtbaarheid, YouTube daargelaten.

Een jaar na hun oprichting verscheen het debuutalbum “Instarmental”, dat bestond uit twee soundtracks, die live werden opgenomen en afgewerkt. Het gevolg was dat de band werd uitgenodigd voor zo’n vijftig optredens in Zwitserland en Duitsland, die op enthousiaste reacties konden rekenen. In die periode van optredens werkte Leech aan het tweede album, “Soundtrack to an Individual Emotion Picture Mindmovie”, dat in 1998 werd uitgebracht. Ook die cd leidde weer tot een reeks concerten in Zwitserland en omliggende landen.

In 2000 bracht de band de ep “Zerotonine Days” uit, waarop voor het eerst een nummer met zang te horen was. In de twee jaren die volgden, begaf Leech zich in een intensieve experimenteerfase. Toch besloot de band daarna een periode van rust in te lassen voordat hij in 2006 de draad weer oppakte waar hij vijf jaar eerder was gebleven. Het resultaat was het derde album “The Stolen View”, dat in 2007 werd uitgebracht.

Deze cd, “For Better Or For Worse”, is het vijfde studioalbum van de band en dat mag je als verhalend omschrijven. De tracks zijn dus opgenomen zonder vocalen, zoals we zo vaak tegenkomen binnen het genre. De kracht van de muziek van Leech zit dan ook vooral in het overbrengen van een verhaal, dat jij dan weer kunt vertalen naar je eigen verbeeldingskracht.

Dat uit zich gelijk al in de openingstrack Melide. De elektronica mengt zich naadloos met het gebruik van postrock gitaarstructuren en drumwerk. Het bouwt zich voortreffelijk op en de xylofoonberoeringen zorgen voor een episch karakter. Sure! Looks Real wordt gedomineerd door de basgitaar, die zorgt voor een memorabel en uptempo ritme. Ook hier valt de xylofoon op, de band maakt veel gebruik van dit instrument; niet alleen op deze cd, maar op al hun werken, vaak subtiel gemengd met de piano.

Het enige gesproken woord dat je op het album kan vinden, komt voor in Hell 8. Het is een gedicht van Robert Frost (Amerikaanse dichter, overleden in 1963), een geluidsfragment van zijn eigen stem, geplukt uit een lezing van die dichter. De song wordt gedomineerd door gitaar, toetsen en xylofoon en kent een melancholische en wat treurige sound.

Het album sluit af met een typische postrock creatie. Sfeervol, mysterieus, groots en het bouwt op van rustige klanken naar een episch einde met een typische wall of sound. Ook hier weer de xylofoon die zorgt voor een betoverend effect. Je gaat dan onbewust nadenken over de motivatie van een band om zijn cd “For Better Or For Worse” te noemen. Hoe dan ook, ben je liefhebber van postrock met epische kwaliteiten, dan is dit een aanrader.