Het uit het Belgische Gent afkomstige Left Eye Perspective is al in 2004 opgericht. Als we een single uit 2017 buiten beschouwing laten, heeft het dus vijftien jaar geduurd voordat de eerste geluidsdrager door de band op de wereld kon worden losgelaten. Het betreft hier een ep met vier nummers. Genoemde single is een ander nummer, dus we hebben het hier over vijf nummers in vijftien jaar. Dat is niet heel productief als je het mij vraagt.
Dit valt nog te billijken als het geleverde materiaal van dusdanig niveau is dat het de lange periode tussen oprichting en uitbrengen van de ep rechtvaardigt. Dit is echter twijfelachtig. De muziek is zeker niet slecht, maar als na een zware Black Sabbath-achtige riff in het eerste nummer Vendetta de vocalen invallen, moet ik toch even fronsen. De zang staat wel erg ver naar achteren in de mix. Naarmate het album vordert, verbetert dit wel iets, maar de vraag die dan rijst, is of dit wel zo’n vooruitgang is. Want hoewel de productie beter kan, is de muziek nog wel te pruimen. Dat kan niet worden gezegd van de zang. Zanger/gitarist Kristof Loockx wisselt gedurende album de hele tijd tussen schreeuwen, grommen en normale zang, maar eigenlijk zijn alle drie varianten van zijn zang niet om over naar huis te schrijven.
De muziek steunt hoofdzakelijk op zware riffs waardoor er een dominante sfeer van stoner rock over het album hangt. De veelvuldige tempowisselingen geven de plaat toch een randje prog metal mee. Of dit voldoende is om de rechtgeaarde prog metalfan voor deze release over de streep te trekken, waag ik te betwijfelen. Mede door de al genoemde schreeuwerige zang hangt er mijns inziens te veel een nu-metal sfeertje over deze plaat om eventuele twijfelaars te overtuigen. Genoeg werk dus aan de winkel voor deze Belgen. Het hoeft niet opnieuw vijftien jaar te duren, maar wanneer de volgende release iets meer gebalanceerd en weloverwogen wordt uitgebracht, zou dat wellicht wel helpen.
Ralph Uffing