Legacy PilotsAlbum

Legacy Pilots is een progrock project dat al enige jaren als een hersenspinsel in het hoofd van de Hamburgse muzikant Frank Us zijn weg zocht. Het overlijden van een aantal groten uit dit genre zoals Chris Squire, Keith Emerson, Greg Lake, John Wetton, Allan Holdsworth en David Bowie, bracht hem ertoe zijn ideeën in daden om te zetten als een soort eerbetoon.

In 2018 bracht hij onder de naam Legacy Pilots het album “Con Brio” uit waarop hij zich verzekerde van bijdragen van, gelukkig nog levende, grootheden als Marco Minnemann, Todd Sucherman, John Mitchell, Mark Kelly, Steve Rothery en Steve Morse. Naast het overduidelijke eerbetoon aan Keith Emerson in de openings- en afsluitende track roept dit album een sterk Alan Parsons-gevoel op. Veel goed geproduceerde prog-pop met een aantal sterke bijdragen van de hierboven genoemde gastmuzikanten.

Deze werkwijze wordt op “Aviation” voortgezet. Dit keer geen Steve Rothery en Mark Kelly, maar wel Jordan Rudess en Jake Livgren (neef van….), die het poppy A Different League mogen opluisteren met hun respectievelijk kenmerkende synthesizerspel en sterke vocalen. Deze track doet, evenals zijn opvolger Dreamers, een beetje denken aan het Chicago van eind jaren tachtig van de vorige eeuw. Ze worden voorafgegaan door de instrumentale openingstrack The Squad Is Back. The Squad is de naam die Frank Us heeft bedacht voor het legertje gastmuzikanten dat meewerkt aan dit project. Dit nummer rockt lekker weg, mede door de heerlijke bas van Pete Trewavas in combinatie met het voortreffelijke, doch beheerste drumwerk van Minnemann. De drums van Minnemann zijn helder opgenomen, terwijl de drumsound in de door Sucherman gespeelde tracks enigszins aangedikt klinkt. Mijn oren geven de voorkeur aan het eerste, hetgeen overigens niets afdoet aan de drumkwaliteiten van Sucherman.

Wanneer je in Wide Wide World de vocalen door John Mitchell laat inzingen en hem later ook nog een gitaarsolo laat spelen, zal de hele wereld dat ook weten ook. Wel weer een lekkere poppy song.
De overige vocale tracks worden gezongen door Frank Us himself. Zijn stem houdt het midden tussen die van Al Stewart en Andy Tillison, soms met een onvermijdelijke Duitse tongval. Zijn zang is verder oké, maar mist wel wat karakter.

De meeste songs die Us zingt zijn vrij rustig van sfeer, vaak met een mooie opbouw. Zijn stem is goed op zijn plaats in deze tracks, vaak ondersteund met achtergrondzang van hemzelf en landgenoot Finally George. Laatstgenoemde neemt in het fraaie epos Immortal de leadzang voor zijn rekening. Zijn stem wijkt niet veel af van die van collega Frank Us, maar ontbeert (gelukkig) de Duitse tongval. In dit nummer laat Us geen twijfel bestaan over wie zijn grote voorbeelden zijn door de tekst vol te stouwen met songtitels van Yes, Genesis, Rush, Queen, ELP, Pink Floyd en zelfs Metallica.

Het tweeluik Fear, Pt. One en Pt. Two gaat over mensen die het lastig vinden om relaties aan te gaan. De angst voor teleurstelling wordt vaak ingegeven door slechte ervaringen. De sfeer van dit onderwerp klinkt goed door in deze compositie. In het eerste deel zingt Us zijn onderwerp nog regelmatig hoop toe: Hold on, hold on….
Het tweede, instrumentale deel heeft een donker karakter en is ook misschien wel de meest proggy track van dit album. Dit laureaat mag het dan delen met afsluiter An Adventurous Journey waarin Steve Morse even mag schitteren met zijn typisch slepende gitaarspel, waarna Keith Emerson nog even uit het hiernamaals afdaalt en de Hammond vakkundig geselt.

Frank Us heeft met behulp van zijn Squad een fraai schijfje geproduceerd. Het is duidelijk dat gasten als Jordan Rudess, Jake Livgren, John Mitchell, Steve Morse en in iets mindere mate Pete Trewavas duidelijk hun sporen achterlaten. De tracks die zijn ingespeeld met de rest van The Squad doen hier echter niet voor onder. Daarmee heeft Us zijn progbrevet met verve behaald.