Leger De MainAlbum

Het verkiezen van een enkele re-release boven het opnieuw uitbrengen van hun beide albums apart, is een wijze zet geweest van het Amerikaanse Leger De Main. Niet alleen is de luisteraar zo voorzien van een dubbele hoeveelheid interessante muziek, maar zo heeft de band ook een plausibele reden gehad voor het verwerpen van de afzichtelijke hoezen van de originele uitgaven. In plaats daarvan is de hier besproken dubbel-cd gestoken in een fraai strak doosje dat de muziek veel meer eer aandoet dan de Tetris-kwaliteit van met name de verpakking van het debuutalbum.

Leger De Main is een Amerikaans ensemble dat bestaat uit een drietal koters uit het nest Rodler. De gebroeders Rodler, Chris en Brett, vertrouwen op hun zuster Melissa voor de zangpartijen van hun technisch complexe progressieve metal. Gezien de muzikale kwaliteiten van haar twee broers is het geen verrassing dat juffrouw Rodler (tegenwoordig mevrouw Blair) ook gezegend is met een ferme dosis talent mét. Niet alleen heeft zij de teksten bij de deuntjes van haar broers geschreven, ook zingt zij de sterren van de hemel. Haar heldere zang doet regelmatig denken aan Anneke van Giersbergen van The Gathering (ik heb het hier over metalband met zangeres, kan ik er wat aan doen?) en past wonderwel bij de muziek, hoewel ik haar liever hoor in de wat heftiger en hoger gezongen stukken dan in de wat rustiger passages, dan klinkt ze al gauw wat gewoontjes. Dit overigens in tegenstelling tot haar vakbroeders, die over het algemeen juist in de ruigere regionen op hun tellen moeten letten… Overigens kan ik me voorstellen dat ook Melissa op haar tellen moet letten, maar dan letterlijk, daar de melodieën die haar broers geschreven hebben, doorspekt zijn met onnavolgbare tempowisselingen, zoals het puike progmetal betaamt.

Gezien de aard van de muziek is het niet verbazingwekkend dat sommige passages, met name de elektrische gitaarstukken, een duidelijk Dream Theater-gehalte hebben, maar deze worden continu afgewisseld met zeer fraaie semi-akoestische passages, die mij dan weer doen denken aan de nieuwste van Sieges Even, “The Art Of Navigating By The Stars”. Qua sfeer doet deze muziek mij sowieso vaak terugdenken aan het laatste product van Sieges Even, hoewel deze uitgaven respectievelijk tien en acht jaar ouder zijn. De tweede plaat van het product, “Second First Impression”, kent overigens meer akoestische stukken dan “The Concept Of Our Reality” en klinkt als geheel iets volwassener, gepolijster dan het debuut. Kenmerkend voor het tweede album is dat Melissa Rodler ook nog veel harmonische zangpartijen heeft ingezongen, waardoor de zanglijnen extra cachet krijgen. Desondanks gaat mijn voorkeur uit naar het gewaagder klinkende materiaal van het debuutalbum. Wat beide albums wel gemeen hebben, is dat met name dankzij de synthesizergeluiden het materiaal redelijk gedateerd klinkt, de typische koude digitale geluiden zoals gekend uit de jaren negentig passeren regelmatig de revue. Hierdoor klinkt de muziek soms lichtelijk frigide en afstandelijk, wat natuurlijk erg betreurenswaardig is.

Zeer kenmerkend voor de kwaliteit van het materiaal is dat de onbeschaamde tentoonstelling van de virtuositeit van de broers Rodler en de gastmuzikanten nergens stoort, hoewel tempowisselingen bijna net zo frequent voorkomen als er noten in een minuut geperst worden. Dit is gedeeltelijk aan de prachtig heldere productie te danken, waardoor het geluid ondanks de volheid zeer open klinkt. De heren Rodler zijn beide uitzonderlijk getalenteerd, niet alleen in technisch opzicht maar ook in muzikaal opzicht, wat blijkt uit de zachtere passages. De afwisseling tussen overdreven instrumentale zelfbevrediging en ingetogener werk binnen een nummer, is dan ook datgene dat Leger De Main uniek maakt en bovendien nog van hoge kwaliteit ook. De vergelijking met Rush is ook gauw gemaakt, vooral op “Second First Impression” doen sommige instrumentale gedeelten mij aan deze Canadese grootheid denken.

De eerste plaat biedt de luisteraar ook een tweetal bonusnummers, die echter niet bijster interessant zijn, daar het geheel akoestische versies zijn van twee nummers van hetzelfde album, te weten Crystal Fortune en Immobile Time. Dientengevolge zijn ze wel leuk om een keer gehoord te hebben maar daar houdt het ook mee op; veel liever draai ik van “The Concept Of Our Reality” het eerste nummer, To Live The Truth, of het epische Enter Quietly, beide nummers waarop de registers van vaardigheden volledig opengetrokken worden. “Second First Impression” wordt aan de luisteraar integraal overgeleverd, zonder bijkomende poespas. Van dit album gaat mijn voorkeur uit naar Changes With The Day, dat zeer goed laat horen waartoe de band in staat is. Het instrumentale Silent Monster had daarentegen niet gehoeven, het voegt niets speciaals toe aan de rest van het materiaal.

Concluderend stel ik dat ik zeer vergenoegd ben met de heruitgave van beide albums van dit indrukwekkende Amerikaanse ensemble, hoewel ik persoonlijk “The Concept Of Our Reality” interessanter luisterwerk vind. Ik geef hoe dan ook graag uitdrukking aan de hoop dat er binnenkort nieuw materiaal verkrijgbaar is van dit genootschap, want dit is weer eens een wat andere gezinsaangelegenheid dan The Kelly Family…

Christopher Cusack