Padovani, LelioAlbum

Lelio Padovani is Italiaan, componist en gitarist. Nu wandelen daarvan al vele exemplaren rond op deze aardkloot en in die zin is het ook geen wereldnieuws. Net zomin wereldnieuws zal zijn nieuwe album “Electronic ep” worden. Een album waarop Padovani (wat ik een erg mooie naam vind) voor het eerst toetsen speelt en eigenlijk meer een toetsengericht dan een gitaargericht album genoemd mag worden.

“Electronic ep” bestaat uit zes lekkere niet opzienbarende nummers. Dat de man een lekker partijtje gitaar kan spelen hadden we al gehoord op zijn voorgaande drie producties. Op deze schijf legt Padovani een stevige basis van prettige en vaak dubbel gelaagde moderne toetsen die het geheel laten afkoersen richting EM (elektronische muziek). Het geheel overgiet hij met melodieus gitaarspel en maakt hij af met goed geprogrammeerde drums. Waren deze drums uit een doosje op “The Big Picture” nog een doorn in het oog van Dick van der Heijde, op deze schijf passen ze beter en zijn ze een welkome gast. Nergens kakt de boel in en ritmiek is troef.

Uitschieters zijn A Love Scene en The Hourglass, die hij heeft gecomponeerd voor een Italiaanse bioscoopfilm. Ik denk dat ook daar zijn kwaliteiten liggen en hij zich vanaf nu afzijdig moet houden van duizend in een dozijn gitaaralbums. De resterende vier nummers zijn smaakvol maar zullen niet de boeken ingaan als hemelbestormend of sensationeel.

Gaat mijn kritiek vaak uit naar tot-het-gaatje volgeplempte cd’s; met zijn speelduur van 32 minuten is “Electronic ep” dankzij de toevoeging ‘ep’ gered van mijn zure kritiek over bepérkte speelduur. Toch zal dit schijfje, hoe lekker klinkend ook, over twee maanden ruimschoots uit mijn gedachten verdwenen zijn.

Hans Ravensbergen