Padovani, LelioAlbum

Lelio Padovani is gitaarleraar van beroep. Het is te hopen dat zijn gevoel voor melodie en toon overslaat op zijn leerlingen, want het spel zoals de in Parma geboren gitarist dat op zijn cd “The Big Picture” laat horen, is uiterst smaakvol. Padovani zelf zegt beïnvloed te zijn door Vinnie Moore en Eric Johnson. Hij zit met z’n muziek ongeveer in dezelfde hoek. Tevens hoor ik Joe Satriani doorklinken in zijn spel, maar een vergelijking daarmee gaat me te ver. Toch heeft z’n instrumentale muziek met gitaar, bas en drums een duidelijk eigen gezicht, waarbij aangetekend dat Padovani de drums uit een doosje heeft gehaald. Padovani is er zo eentje die alles aan het album zelf heeft willen doen en waarom ook niet. Hij is een eigenzinnig componist, een bekwaam muzikant, een creatief arrangeur en binnen zijn bereik de best denkbare producer.

Bijzonder is dat Padovani eerst de melodie van een nummer heeft geschreven en op basis daarvan pas de akkoordenreeksen en riffs. Het gevolg hiervan is dat de melodieën ongeremd tot stand zijn gekomen en daardoor aan zeggingskracht hebben gewonnen. Vaak is het soort muziek dat types à la Padovani maakt een lawine aan nootjes, maar bij hem niet. Een gevarieerde frasering zorgt hier voor fijn luisterbare muziek, die met liefde is gemaakt. De gitaar spreekt z’n sympathie uit.

Het is uitermate jammer dat de drumcomputer het geheel zo omlaag mag halen. Het spreekt echter een beetje in Padovani’s voordeel dat deze muziek geen spectaculaire drummer nodig heeft, aangezien het meeste vuurwerk toch van de gitaar moest komen. Op de bas speelt hij aardige partijen met name in de wat vlottere nummers. In het kalme 5/4 ritme van On The Beach hanteert Max Scaccaglia de basgitaar en het lijkt me dat deze gastbijdrage er puur uit vriendschappelijke redenen is en niet zo zeer uit muzikale, want zijn spel is niet essentieel anders dan dat van Padovani. Op dit album zorgt de bas voor een donzige ondergrond waarin alle overige partijen zich aangenaam hebben genesteld. Zo zijn er de heerlijke arrangementen uit de Roland gitaarsynthesizer waar menig nummer mee opgesmukt is. Tevens kent On The Beach overheerlijk gesoleer hiermee, hetgeen een vleugje jazzrock in de muziek heeft gebracht. Op Padovani’s site kan je zijn instrumenten evenals zijn effecten bekijken. Hij gebruikt nogal wat zou je denken, maar dat valt wel mee. Het drumloze Serena’s Diary kent erg veel E-bow waardoor het lijkt of dit sfeervolle nummer in passages stijf in de strings is gezet. Daar moet een berg werk in zijn gaan zitten.

De gitaar is vaak in meerdere lagen opgenomen. Het spel is prima, de klank uitstekend en toch heb ik een punt van kritiek. Padovani tapt namelijk nogal vaak uit hetzelfde vaatje voor wat z’n gitaarspel aangaat. Dat valt juist extra op omdat de acht nummers op deze 34.28 minuten durende schijf zo gevarieerd zijn. Op den duur heb ik het na de nodige luisterbeurten allemaal wel gehoord en zijn nummers als het vlotte Escape, het gedreven The Brave Melody of de van akoestische gitaar voorziene ballad 22 Novembre nauwelijks nog indrukwekkend te noemen. Aanvankelijk waren deze dat wel en daarom vind ik “The Big Picture” tot op zekere hoogte uiterst geslaagd.

De gedachte achter de cd-titel is dat elk nummer op zich onderdeel uitmaakt van een groter totaalplaatje. Lelio Padovani heeft een fraai plaatje geschoten met “The Big Picture”. Weliswaar heeft hij de roos gemist maar daar buiten is ook dik voldoende.

Dick van der Heijde