Alvarado, LeonAlbum

“The Future Left Behind” is inmiddels het vierde album van de in Venezuela geboren maar al jaren in de Verenigde Staten wonende toetsenist Leon Alvarado. Op zijn vorige cd’s laat de man horen dat hij beschikt over een uitstekende, Tony Banks-achtige speeltechniek waarmee hij lekker grasduint in het veld van de progressieve elektronica. Dat zijn muziek vol zit met ambiente en spacey sferen is dan ook niet zo vreemd. Echt van de grond komen wil het met zijn eerdere albums nog niet ondanks dat er gastbijdragen zijn van onder anderen Trey Gunn (King Crimson) en Jerry Marotta (Peter Gabriel). “The Future Left Behind” is dus de volgende poging en met gastmuzikanten als Billy Sherwood en Rick Wakeman in de credits mag je heel wat verwachten. Ook het feit dat de mastering gedaan is door Andy Jackson (die we kennen van zijn werk voor onder andere Pink Floyd) geeft de burger moed.

Het album lijkt een jongensdroom die uitkomt. De plaat is gebaseerd op een door Alvarado zelf geschreven sciencefiction verhaal dat bedoeld is om flink tot de verbeelding te spreken. Het korte schrijfsel gaat erover dat we de aardbol flink naar z’n grootje aan het helpen zijn en dat de rijke mensen zich naar speciaal daarvoor gecreëerde plaatsen in de ruimte laten transporteren. Voor de achterblijvers is het hopen dat ze hun zaakjes op tijd op orde hebben, want als de mensen die in de ruimte wonen eenmaal onafhankelijk van hen zijn is het einde van de aarde nabij. Echt een verhaal is het schrijfsel niet, meer een overpeinzing. In eerste instantie is de hoofdpersoon (voor zover je daar trouwens van kan spreken) best wel een beetje jaloers op de mensen die in de ruimte een nieuw bestaan gaan opbouwen. Uiteindelijk is daar het beseft dat het leven op aarde een stuk fijner is. In de ruimte moeten ze het doen met kleine vertrekken, kunstmatig voedsel en een gebrek aan liefde. Zie hier het concept en constateer dat het weinig bruist. Helaas heeft de muziek een navenante uitstraling. Het gebrek aan actie is ook in de nummers het grote manco. Wel heeft het geheel een zekere charme waardoor het album overkomt als een eenvoudige variant op “War Of The Worlds” . Zo is er fraai artwork en ook de diepe vertelstem van Steve Thamer doet wat dat betreft een duit in het zakje.

Reken je echter niet rijk. “The Future Left Behind” telt veertien tracks die met z’n allen slechts 41 minuten duren. Zes stuks zijn gevuld met gesproken woord dat ondersteuning krijgt van zweverige toetsenklanken. Het moet gezegd worden: Thamer is een uitstekende voice-over, eentje die van toegevoegde waarde is. Feitelijk gezien zijn er dus acht ‘muzieknummers’, vijf vrij weinigzeggende en drie behoorlijke. Launch Overture is zelfs meer dan dat. Het kent een heerlijke Moog solo van Wakeman, terwijl Sherwood lekker gitaarspel laat horen. Het is jammer dat het niveau van dit nummer nergens meer wordt gehaald. The Ones Left Behind komt nog enigszins in de buurt met z’n Alan Parsons-achtige sfeertje. To Be Loved is ook noemenswaardig, aangezien het fraai akoestisch gitaarspel bevat van Johnny Bruhns (Circa). Meer krenten zitten er dus niet in de pap.

Hoewel het op “The Future Left Behind” qua weelde geen vetpot is verdient het album op z’n minst een positief slotwoord. Dat is dan ook snel gegeven aangezien Alvarado met deze plaat duidelijk een stap voorwaarts heeft gezet. Met ook nog eens een label als Melodic Revolution Records achter zich zal Alvarado gegarandeerd een groter publiek aanspreken. Wat dat betreft: missie geslaagd.

Dick van der Heijde