LeprousAlbum

Leprous is een band met veel gezichten, door een wijd scala aan stijlen te gebruiken heeft deze groep een groot wandelpad voor zichzelf neergelegd om op te lopen.
Daarover straks meer. Eerst een kleine introductie: opgericht in 2001 en afkomstig uit Notodden in Noorwegen, komen de heren met hun derde full length album, gedragen door de naam “Bilateral”. Hun vorige werk “Tall Poppy Syndrome” uit 2009 gooide hoge ogen en werd geprezen om de intelligente composities die ondanks een complexiteit toch erg toegankelijk waren.

Dat is bij dit album niet anders en “Bilateral” vaart dan ook gewoon dezelfde koers als op vorig werk. Wat bij de eerste luisterbeurt gelijk al opvalt is de veelzijdigheid van de zanger. Nou zie ik dat meestal als een goed pluspunt, maar helaas voor onze noorderlingen is het in dit geval juist het grootste minpunt. Einar Solberg’s stemgeluid weet mij weinig te bekoren en hoe hij zich ook uitdrukt, het komt niet echt aan. Ook het grunten en schreeuwen die hier maar een bijrol vervullen, klinken niet zo heftig en bruut als dat Solberg ze probeert over te brengen. Zeker geen slechte zanger maar wel typisch zo’n gevalletje:”it gets the job done and nothing more”.

Gelukkig bestaat prog voor een groter deel uit instrumentale pracht en achter de zang gebeurt dan ook een hele hoop.
En dan ben ik weer bij de vele gezichten waar ik deze recensie mee begon: bij elk nummer hoor ik een andere band. Nou is dat een voordeel omdat Leprous niet in een hokje te duwen is, maar misschien een nadeel omdat het een eigen richting mist. In de sound van Leprous hoor ik: Devin Townsend, oude Symphony X, Oceansize, KoRn (bij vlagen doet het me hier echt aan denken, ook al is het compleet uit toon met de andere vergelijkingen), Muse, Enslaved, The Old Dead Tree en wellicht ook ergens Tool en The Mars Volta. Zoals ik al zei:”een band met veel gezichten”. Toch is het niet zo onsamenhangend als het nu doet lijken, want deze band heeft wel degelijk een eigen smoel. Misschien een Picasso hoofd maar wel duidelijk Leprous.

Met een krap uur verveelt deze plaat niet, juist door de variatie blijft deze band ferm overeind. De band kan de complexe muziek moeiteloos aan, klinkt strak op elkaar ingespeeld en grooved lekker, wat dan weer het grootste pluspunt is: een progband die grooved! Wel volgens recept: goede mix van progmetal, een tintje jazz, een scheut pop, snufje nu-metal en een vijftal muzikanten die elkaar goed begrijpen. De schoenmaker blijft bij zijn leest, verwacht geen innovatieve originele invallen. Leprous is een sterke band die weet wat ze doet en met “Bilateral” hebben ze een solide plaat die veel progfans zal aanspreken.

Rutger Grotius