LeprousAlbum

Om maar gelijk met de Noorse deur in huis te vallen, met het nieuwe album getiteld “Pitfalls” is Leprous toegankelijker dan ooit. Voor de metal fans van het eerste uur kan het echter een cultuurschok zijn. Ditmaal is het allemaal anders ook al kwam gitarist Øystein Landsverk terug om naast oerlid van het eerste uur Tor Oddmund Suhrke de gitaarpartijen weer voor hun rekeningen te nemen. Want waar het voorheen louter raggen op een straffe slaggitaar was, nu zijn er minimalistische solo’s, subtiele licks, onderliggende akkoorden en zelfs korte melodielijnen.

Het begint al met Below dat de nieuwe sound laat horen. Dit nummer is gedragen zonder excessieve tegenritme’s. De prominente staccato gitaren van weleer mogen nu lekker doorhalen. De zang is minder expliciet en de drummer hakt niet alles gelijk doormidden, terwijl het toch typisch Leprous blijft. Het klinkt veel zachter, welhaast synthetisch dankzij het strijkje op de achtergrond.

Bij I Lose Hope en By My Throne zou ik bijna een discobal aan het plafond laten draaien met een spotlight erop. Dit lijkt wel triphop door Portishead en Massive Attack te gieten in een Leprous sausje. En wat te denken van At The Bottom? Euhh… elektronische drumcomputer? Hallo? Waar is de briljante drummer Baard Kolstad van de tegengestelde ritme’s gebleven? En toch werkt het mede door de cello in het aanzwellende einde. Over verlicht gesproken, Alleviate klinkt euforisch met een fraai gezongen gebroken toonladder als melodielijn waar ma Solberg trots op zal zijn. Dankzij de trainingen van zijn moeder, die een klassiek geschoold operazangeres is, heeft de zanger Einar Solberg als countertenor een enorm bereik en met zijn veelzijdige timbre kan hij verschillende klanken als een menselijke keyboard inkleuren. Misschien niet ieders heug of meug maar wel zeer bijzonder. Ging in het verleden zijn stem soms door merg en been, zo soepel en glad klinkt het nu tot welhaast op het commerciële af. Hoe bijzonder is het als je weet dat Einar een moeilijke tijd achter de rug heeft waarin hij kampte met een depressie en angststoornissen. De teksten krijgen zo ook een heel ander lading als je dit weet.

De solo vioolpartij gespeeld door Chris Baum van Bent Knee is in Alleviate zo hemeltergend mooi dat ik dit speciaal wil benoemen, terwijl Observe The Train een schoonheid is van ingehouden tegenritme. Zelfs het gezongen Beach Boys koortje hierin is een vondst. Het klinkt bizar voor de metal fans maar bij dit nummer is het Blackfield dat mij als eerste te binnen schiet en je gaat dit geweldig vinden. De 75 dagen in een Stockholmse studio blijken inspirerend te zijn geweest. Op Distant Bells gaat het na een rustig begin voor het eerst echt los met tegengestelde ritme’s en is de zang hier heel helder en puur. En dan eindigt het ook nog eens gewoon in een vierkwartsmaat. Pardon? Ja! Het kan dus wel.

Met de slotnummers Foreigner en The Sky Is Red krijgen de oude fans de meest herkenbare Leprous van weleer. Foreigner is te vergelijken met het voor Leprous begrippen recht toe aan up-tempo nummer Stuck van “Malina”. Het elf minuten klokkende The Sky Is Red is na The Last Milestone van hetzelfde album het meest indringendste nummer dat zij ons voorschotelen en brengen je naar een muzikaal orgastisch hoogtepunt. Het ontspint zich vooral als na zeven minuten tot het einde aan toe met wat venijnige vioolstreken, smerige basgitaarsnaren die al spelende los- en aangedraaid lijken te worden en een klassiek koortje uit Belgrado mij kippenvel bezorgen. Dit is het meest duistere wat Leprous ooit gemaakt heeft en moet wel het gevoel van de afgelopen periode weergeven, waarin Einar Solberg het tot zijn moeilijkste jaren rekende waarin hij worstelde met een angstdepressie. Als je dat in ogenschouw neemt is het knap dat er toch een heel positieve vibe over het album hangt.

Toegankelijker dan ooit moet je eigenlijk met dit album beginnen als je nog aan de ontdekkingstocht moet beginnen dat Leprous heet. Oude fans kunnen zich in vertwijfeling achtergelaten voelen nu Leprous introspectie als hoofdthema heeft gekozen met voor hun doen open en speelse nummers, maar ik ben ervan overtuigd dat zij dit album uiteindelijk in hun armen gaan sluiten. De albumtitel is niet voor niets een valstrik. Met “Pitfalls” kun je dan ook heel veel verschillende wegen bewandelen.