LeprousAlbum

He ja, Noorse progmetal, dàt wordt lachen. Geïnspireerd door The Mars Volta en Opeth! Dat belooft het velletje ronkende reclame dat bij de cd gevoegd is. Gauw, haal de kinderen uit bed!

Ik durf te gokken dat iemand op de publiciteitafdeling van Sensory nog éven gedacht heeft: ‘moet Pain Of Salvation ook niet genoemd worden?’ en toen wijselijk besloten heeft dat die invloed er al zó dik bovenop lag, dat er maar geen slapende honden wakker gemaakt moesten worden. Niet gelukt, jongens.

Nou goed, daarmee zijn de kaarten al zo’n beetje geschud: dit is van-de-hak-op-de-tak progmetal met veel geschreeuw, wat gegrunt, een hoop metal met moeilijke maatsoorten en teksten vol dood en verderf. In die zin zou de eerste constatering moeten zijn: niks nieuws onder de zon. Zelfs wat minder virtuoos uitgevoerd dan Pain Of Salvation, wat minder druk dan The Mars Volta en wat minder somber dan Opeth, maar verder geheel naar verwachting.

De tweede conclusie moet echter zijn: wel héél goed gedaan! Leadzanger Solberg hoeft van mij niet zo veel en vaak te gillen, maar afgezien daarvan is er niet veel op “Tall Poppy Syndrome” aan te merken. De plaat klinkt erg goed, er wordt adequaat gemusiceerd en – als je weer even accepteert dat de meeste stukken in dit genre eigenlijk musicalliedjes in overdrive zijn – knap gecomponeerd.

Leprous (wat een domme naam, overigens) is sterk in het combineren van akoestische instrumenten met overstuurde gitaren, Fate is zelfs een mooie ballad met piano en akoestische gitaar. Het hoge tempo van Not Even A Name jaagt de band gillend in de gordijnen, maar ook daar zijn de mannen in hun element. Het zijn allemaal sprekende voorbeelden van het oude adagio ‘beter goed gepikt dan slecht verzonnen’ en in dat opzicht zijn de Noren uitstekende zakenrollers.

In titelnummer Tall Poppy Syndrome (een uitdrukking die vergelijkbaar is met ons ‘boven het maaiveld uitsteken’) komt het onvermijdelijke hoorspelletje voorbij, maar de begeleidende muziek is prettige jaren ’70 funkrock met een elektrisch pianootje en een swingend gitaartje. Die jaren ’70 komen ook nog eens terug in het orgeltje tijdens afsluiter White. Wie “Be” of “Remedy Lane” van POS kent, zal er niet van opkijken, maar het is fijne muziek.

Daarmee is het eindoordeel over deze leprozen net zo halfslachtig als hun album: erg goed, maar niet bijzonder.

Erik Groeneweg