Les Comptes de KorsakoffAlbum

Shakespeare vermeldde eens in Hamlet dat gekte een zekere logica kon bevatten. Dat gevoel heb ik ook als ik bepaalde muziek beluister die te midden van chaos een zekere lijn weet te bewaren. Daarenboven is dit dikwijls erg spannend. Het is daarom ook een groot pluspunt dat Les Comptes de Korsakoff hun muzikale manie weet te vatten in logische spanningsbogen.

De luisteraar mag een dissonante vermenging van kamermuziek en jazz verwachten. De composities op deze plaat zijn theatraal en chaotisch, vol met klanken die de luisteraar consequent op het verkeerde been zetten. Qua stijl doet het denken aan Univers Zero. Daarnaast ligt, zoals wel vaker het geval is bij dit soort uitbundige cartooneske muziek, Frank Zappa al gauw op het puntje van de tong. Een aspect dat gelijk in het oog valt, zijn de aparte vocalen. Het duurde even voordat ik gewend was aan de praatzang van Geoffrey Grangé, aangezien het enerzijds sfeerverhogend is, maar anderzijds op het randje van het ergerlijke zit. Het geeft de band daarentegen wel gelijk een eigen identiteit.

Veel tijd om aan het geluid van deze Fransen te wennen, wordt ons niet gegund. De plaat gaat gelijk schreeuwerig van start. Le Maudit zal voor veel luisteraars even verbijten zijn; het is namelijk een nogal ontregelende compositie: een vuurproef. Desalniettemin zit het vol met gave passages, zoals onder meer een verdrukte schreeuw die plotsklaps wordt opengebroken voor een ritmischer segment. Het nummer eindigt gruizig en voortijdig. Dit brengt een schokeffect teweeg. Terminal is een andere compositie die opvalt door in de paslopend drumwerk en draaierig baswerk wat een ongemakkelijke sfeer creëert. De gitaar is zelfs ronduit unheimisch. De praatzang werkt daarenboven uitstekend omdat het een fraai contrast oplevert met de slepende instrumentatie. Het pianospel neemt met tegendraadse tonen de hoofdrol op zich en hoewel een schokkende climax wordt verwacht, eindigt deze compositie verrassend breekbaar. Een ingenieuze opbouw!

Dit soort onconventionele spanningsbogen zorgen er voor dat de nummers goed blijven hangen. Toch is het een van de meer rechtlijnige composities, een muzikale slowburner, die de grootste indruk achterlaat. Le Double begint al met prachtig pulserend baswerk. De strijkers vullen langzaam het geluidsveld op en de muziek wordt geleidelijk extatischer, waarbij de ongeregelde klanken een manische kleur krijgen die na vierhalve minuut explodeert in een uitzinnige jazzclimax. Deze compositie heeft hierdoor een wat, Moulin Rouge’achtige sfeer. Het nummer eindigt echter spookachtig; klein en luguber. Het is het soort theatraliteit dat op planken de grens tussen publiek en band doet vervagen, waardoor men zich al snel onderdeel voelt van kluchtige doch uiterst muzikale verhandelingen.

De composities op “Nos Amers” steken dus sterk in elkaar, maar niettemin is het wel een album met een gebruikshandleiding. Het is heel uitbundige, pretentieuze en melodramatische muziek. Een plaat voor selecte momenten. Deze geluidsgolven laten zich namelijk niet zo snel naar de achtergrond drukken, waardoor aandachtig luisteren een voorvereiste blijkt en de klanken ook vermoeiend kunnen overkomen. Verder is het wellicht wat al te cerebraal. Ik had in elk geval niet de indruk met emotioneel geladen muziek van doen hebben.

Hoewel deze plaat iets andere kost biedt dan men gebruikelijk van prog verwacht, is het album zeker geslaagd te noemen. Subversieve en intrigerende muziek met aparte praatzang. Hoewel het wat al te pretentieus is en meer het hoofd dan het hart bedient, is het een aangename ervaring.