LesoirAlbum

Lesoir is een Nederlandse band uit Maastricht en levert met “Latitude” zijn vierde album af. Een band die dus bijna ongemerkt al zeven jaar onze deur voorbij gaat. In 2015 mochten ze het 10^e Night Of The Prog Festival openen en vorig jaar speelden ze op het IO Pages Festival hetgeen prog-minnend Nederland de ogen – en oren – heeft geopend. Erg vreemd is het niet dat deze band onder de radar bleef want hun muziek laat zich niet vangen in een hokje. Zelf geven ze aan dat hun muziek ‘de volgende dimensie’ is. Waar andere bands al tevreden zijn met ingewikkelde structuren en indrukwekkende emotionele vormen, gaat Lesoir nog een stap verder buiten de gebaande paden.

Het is als recensent dan ook bijzonder moeilijk om een oordeel te geven over dit album. Eerlijk gezegd had ik na één keer luisteren zoiets van: “ik geef dit terug aan de groep, wellicht kan een collega hier wel iets van maken”. Maar goed, toch maar doorgezet en na een paar keer luisteren valt er toch wel wat van te maken.

Als we het album verder ontrafelen dan valt telkens de uiterst complexe structuren en de dissonante asymmetrische ritmes op. Zo begint Modern Goddess op een uiterste rustige wijze met piano, gevolgd door zang. Het nummer bouwt steeds verder op om plotseling terug te vallen in zacht hummen, een aantal drumslagen en het nummer lijkt verder te gaan. Geprogrammeerde strijkers vullen het nummer heel subtiel aan. Het tweede nummer, In The Game, heeft wellicht een nog vreemdere compositie. De eerste halve minuut is uiterst stil met heel subtiele klanken, waarna een samenzang uitbarst met orkestrale ondersteuning, gevolgd door bijna gesproken muzikale vocalen, wederom in alle heftigheid uitbarstend in koorzang met fluit. Dan een bombastische uitbarsting, uiterst gevoelig toetsenwerk, zachte drums en percussie en tenslotte een heftig slot.

In elk nummer zijn deze compleet verschillende melodieën en heftige maatwisselingen aanwezig. In elk nummer wordt tevens stevig geëxperimenteerd met klanken en tonen, zang en teksten, met rustige – bijna stille – passage en heftige uitbarstingen. Ook omvat de muziek van Lesoir meerdere muziekstromingen, zo hoor ik bijvoorbeeld in Zeros And Ones diverse jazz en soul invloeden, naast Math-rock elementen, rhythm-and-blues en zelfs new wave muziek.

Naarmate het album vordert lijkt de band op stoom te komen, het kan natuurlijk ook zijn dat je als luisteraar begint te wennen aan de nog steeds vreemd aandoende muziek. In Comforting Rain horen we uiterst prettige gitaar en een drumsolo en ook de vocalen van Maartje Meessen komen helder en gedurfder naar voren. Het titelnummer Latitude is wellicht het pareltje van het album. Een symfonisch helder begin met gesynthesizde strijkers, heftige gitaren, fluit en prachtige baspartijen. Dit instrumentale nummer gaat over in het gevoelige Faith Is. Een ballad waarin Maartje Meessen en Eleen Bartholomeus laten horen dat ze toch wel kunnen zingen.

Mijn eerste kennismaking met Lesoir is een uiterst vreemde gewaarwording. De band wil graag van de gebaande muzikale paden afwijken en interessante en complexe muziekstructuren toepassen. Met “Latitude” is ze daar uitstekend in geslaagd. Wat je dan van de muziek moet vinden is erg lastig te omschrijven en wellicht is dat ook de bedoeling. Latitude barst van de levendigheid, verbrijzelt muzikale grenzen en opent compleet nieuwe dimensies in de muziek.

Mario van Os